Vier seizoenen in één dag

We zitten in de laatste dagen van de Giro en de tekenen van vermoeidheid beginnen toe te slaan. Uiteraard niet bij ons, maar je ziet dat in verschillende teams 'het vuur' er zowat een beetje uit is. Sommigen lopen er uitgeblust bij, anderen proberen nog te fluiten, maar vinden de juiste toon niet, nog anderen lopen rond, maar slapen eigenlijk nog. De warme eerste twee weken in combinatie met de regen en de koude van nu eist zichtbaar zijn tol. Gelukkig hebben wij er nog geen last van, jong en frivool als we zijn. 😉

We trekken de gordijnen open en zien dat de regen verdreven is. Een klein lentezonnetje komt tussen de wolken piepen en heet ons welkom. We krijgen nieuwe moed en hopen andermaal een warme dag te mogen beleven. 

We gaan de kamer uit en zien dat het onderhoudspersoneel de matrassen van het hotel reeds heeft klaar gezet om terug gelegd te worden. Het lijkt wel alsof ze hiermee willen zeggen dat we moeten voortmaken. Dat er nog andere klanten wachten om hun vakantie aan te vatten. We bekijken de matrassen en moeten tot onze ontstentenis vaststellen dat deze, alhoewel ze er zeer kloek (degelijk) uit zien, ze echt wel 'doorlegen' zijn en dan ook geen enkele steun bieden in de rug. Het merk is ons niet bekend en we willen niet als echte 'matrassenkenners' door het leven gaan (alhoewel......😎), maar op zo'n momenten zie je waarom je de job uitoefent die je hebt. Degelijke matrassen leggen voor topsporters zodat ze een goede nachtrust hebben. 'Beter Bed' kan hier de kwaliteit bieden die een ander merk niet heeft, of dan toch niet de matrassen van dit hotel. Kwestie dat u zich een beeld kunt vormen van de belabberde toestand.....

Twee weken op vakantie met een zwakke rug, en de chiropractor maakt een pak winst op uw lichaam. Met één behandeling lukt het niet. 

We gaan snel ontbijten, ruimen de kamers en vertrekken richting volgend hotel. Een verplaatsing van zo'n 2.5 uur..... In kilometer is dit niet zo ver, daarom rekenen ze hier ook niet met kilometer, maar met uren. Afhankelijk van de 'pass' die je over moet en de daar bijhorende moeilijkheidsgraad. Je komt tal van borden tegen: van Pass open en Pass gesloten,.... tot Pas Geverfd..... 🙈

We rijden voorbij Bolzano, gisteren één grote rode plek op de GPS, nu er vlot voorbij of dan toch enkel met een vertraging van zo'n 20 minuten. Als je weet dat het verkeer er doorgaans muurvast zit, dan prijs je jezelf gelukkig. Wij content en met ons het weer. De zon laat zich van haar beste kant zien en wij genieten van de zonnestralen en het 'zicht'.

Het weer blijft mooi tot we in Trente een bocht van 90 graden moeten maken, richting hotel, richting Civezzano. Het blauw verdwijnt meer en meer achter de wolken. De bergen worden hoger en de vallei wordt smaller. Het is duidelijk dat, als hier wolken in vast geraken, het een knaller van formaat wordt. Water met bakken. Maar we zijn er gerust in..... dan toch nog.

We rijden door het plaatsje Arsie. Klein en pitoresk. Toch even halt houden om wat foto's te nemen. Bij het zien van de naam Arsie denken wij onwillekeurig aan Arsieslecht.... eigenlijk archi slecht.... en dat zou het worden, maar dat wisten we toen nog niet. We genieten van de (laatste) zonnestralen en willen terug naar de auto.....

In de verte komen wolken dreigend onze richting uit. De wind komt opzetten en het begint te regenen alsof het uit het niets komt. Typisch weer voor de bergen... naar het schijnt.... Wij als bewoners van 'het vlakke land, dat het mijne is', (je weet wel: Jacques Brel met zijn hit 'Le plat pays') zijn niet op de hoogte van de plaatselijke weersverschijnselen. En dat hebben we geweten......

In een mum van tijd zijn de straten leeg, en lopen ze vol met water. Gelukkig een groot niveauverschil waardoor het in beken naar beneden kolkt. We zijn toch een beetje op leeftijd, maar verschieten van de snelheid waarmee het weer verandert, en de hevigheid van de 'regenvlaag'. De bij ons gekende 'salabize' heeft er geen lap aan (salabize: korte maar hevige regenvlaag, goed voor de vers aangeplante salade....). We schuilen meer dan een half uur. Rijden in dit weer is niet verantwoord. We schuilen in een plaatselijk estaminet en raken aan de praat.... met mensen uit Nederland. Ze zijn er op vakantie en waren net een wandeling aan het maken. Ze komen uit de 'Hoek van Holland' (ergens in de omgeving van Rotterdam) en staan met hun 'sleurhut' op de camping (sleurhut = caravan). Ze zien onze kledij en onmiddellijk gaat het over ons wielerteam Visma Leaseabike en over de matrassen van Beter Bed. Leuke babbel, toffe mensen....maar we moeten verder. De kamers wachten en de regen wordt minder. Tijd voor ons om op te stappen.

De regen wordt minder en verdwijnt helemaal. Geen tien kilometer verder en de straten liggen er droog bij. Hier heeft het zelfs niet geregend. Allicht is alle regenwater op één plaats uitgevallen: op ons hoofd. Mogelijks hebben we morgen terug last van haargroei..... 😉 Maar je hoort ons niet klagen. De renners zitten momenteel volop in de wedstrijd en rijden ook in de regen. Op de toppen van de cols varieert de temperatuur van 4 naar 6 graden. Echte beren zijn het, die wielrenners ! Chapeau.

Even verder staat een kleine vrachtwagen aan de kant. Langs achter is een duidelijke rookpluim zichtbaar.... Hij staat in brand.... man man.... wat gaan we nog allemaal tegen komen. Eénmaal langs de wagen echter zien we dat hij pech heeft. Iets met de koeling allicht. De rookwolk is stoom die uit één of ander onderdeel ontsnapt. 

De chauffeur was er duidelijk op voorzien dat hij een breuk met de wagen kon hebben. Bij pech kon hij zelf naar huis vliegen. Hij had hiervoor immers twee bezems mee, tenzij deze van zijn vrouw en/of zijn schoonmoeder waren. Echte heksen..... die kunnen vliegen. Je maakt hier echt wel van alles mee in en rond de Dolomieten (eigenlijk meer Sud Tirol, maar dat mag je hier niet zo luid zeggen.....).

Vijf minuten later komen we toe aan het hotel. De mekaniekers (ja, alweer hen.... dulle werkers zoals we reeds zegden) zijn al druk in de weer met het schoonmaken van fietsen, of het klaar zetten van de rijwielen voor morgen. Ook andere wagens van ons team moeten gewassen worden. Niet enkel race car 1 en 2, maar ook die van de verzorgers, VIP's, persverantwoordelijke, enz.... Altijd werk aan de winkel. Druk druk druk. Nee, het is echt geen vakantie in de Giro. Iedere dag werken geblazen, maar we helpen met veel plezier. Niet dat werken onze hobby is, maar wel alles wat met en rond de koers te beleven valt. We hebben hier dan ook de tijd van ons leven. Viva Italia!

En daarna is het etenstijd. Een onderdeel van de dag dat niemand mist. Klokvast en voltallig aanwezig. Het zal weer smaken. Tot morgen.