Hoog in de wolken.....

De dag begon al onheilspellend. Donkere wolken trekken samen in de vallei van Livigno en beginnen al meteen hun gal te spuwen, lees: het begint te regenen. De meteo op het internet gaf dezelfde voorspellingen als op TV, regen en in hoge gebieden kans op sneeuw. We zaten hoog, dus we konden ons aan iets verwachten. De avond ervoor was nochtans mooi geëindigd. Rustdag, en dan houden wij er aan (de matrassenmannen dus) om de medewerkers te trakteren op een typisch Belgisch drankje. Iets wat we telkenmale doen, hetzij op het einde van de Giro (een fles 'Trois monts'), hetzij op de rustdag. Dit jaar was het Duvel. Gekend en geroemd voor zijn mooie kleur, goede smaak, een inhoud van 33 cl (8 cl meer dan een gewoon pintje) en behoorlijk sterk, zonder 'te straf' te zijn. 

De afspraken werden gemaakt met de uitbater van het restaurant zodat dit mogelijk was. Meer nog, waar men in België een ontkurkingsrecht dient te betalen per fles, hebben ze de taak op zich genomen dit volledig zelf en gratis te doen. (ontkurkingsrecht: prijs per fles die moet betaald worden om te openen omdat de drank niet aangekocht werd in het restaurant). Wij fier als een gieter en zo goed als alle medewerkers tevreden. Uiteraard niet alle medewerkers, een aantal van hen drinkt geen alcohol of heeft er niet altijd zin in. Bang van het onbekende..... 😉😎 Geen nood, dan hebben wij meer....hihi....

Terwijl we zo bezig zijn horen we plotseling van het zuiverste West-Vlaams dat er maar bestaat (uit onze streek dus). Iemand uit de ploeg van Bahrein. Je linkt niet meteen een West-Vlaming aan dit team, maar er zit er toch eentje tussen. Loïc Segaert. Je kent hem wel, broer van Alec Segaert, vermaard tijdritspecialist en wereldkampioen van Lendelede. Het wordt een gezellige avond en hij 'zet zich bij'. Vragende ogen rondom ons.... is dat nu jullie taaltje? Wij fier: yep, van het zuiverste West-Vlaams. Ze verzoeken om simultane vertaling... maar dit lukt niet. De verhalen komen te snel, de uitspraken te streekgebonden en we zouden teveel tijd verliezen. Loïc, nog een jonge kerel, vol ambitie, die het zal maken, net als zijn broer. Minstens evenveel ambitie, welbespraakt en een graag geziene gast. Na het gesprek gaat hij verder met zijn ploeg, waarop 'onze mensen' vragen of we aan het solliciteren zijn bij Bahrein. Opmerkelijke geesten hadden opgemerkt dat we de dag ervoor ook al tegen elkaar bezig waren. Wij waren ons van geen kwaad bewust, maar schrandere geesten lagen op de loer en zagen al verbanden en verbonden gesmeed. Niets is minder waar. We blijven 'the yellow bee's' trouw. 

Maar genoeg gepraat over de vorige avond. Vandaag is een belangrijke dag voor de klassementsrijders, de klimmers of de vrijbuiters. Lang, zwaar (veel 'bergen' te beklimmen) en koud en nat regenweer. Zoals eerder al gezegd regende het van 's ochtends vroeg. Niet zomaar regenen maar met bakken uit de hemel, bij een temperatuur van 4 graden Celsius. Niemand heeft er zin in. Noch de medewerkers,  noch de renners, noch de motards, noch andere begeleiders. Iedereen staart sip naar de  hemel. Wat eergisteren prachtig blauw en schitterende natuur was geeft nu een troosteloze blik. Ongelooflijk hoe een landschap zo kan veranderen. Je zou er zowaar depressief van worden. 

Terwijl iedereen zich klaar maakt en de renners reeds opgekleed (als renner wel te verstaan) in de wagens kruipen bereikt een verontrustend bericht ons. De rennersvakbond gaat in conclaaf. Het gaat over de weersomstandigheden maar meer nog om de veiligheid van de renners. De herinneringen van de valpartij van Wout Van Aert, Vingegaard en nog vele anderen in het seizoens begin zit nog fris in het geheugen. De schrik zit er dik in. Als je weet dat het pijpenstelen regent en dat de Italianen het gepresteerd hebben om (in vele plaatsen) daags voor de wedstrijd er voorbij trekt, nog snel een nieuw laagje asfalt te leggen..... De olie druppelt van het wegdek. Een glijbaan zou er jaloers van worden. Voor de renners primeert de veiligheid, voor de organisatie het financieel geldgewin. Het belooft een lange en harde discussie te worden..... de regen valt verder met bakken uit de hemel. Wij doen ons werk en vertrekken alvast naar het volgende hotel. 235 km ver, over Zwitserland en met een tijdsraming van dik vier uur. Met andere wegen: bergwegen op en neer en weg en weer. Je zou er slaperig van worden. Voor vertrek nog snel een foto genomen van de fiets van Pogi en weg zijn we. 

Het weer gaat van kwaad naar erger. We rijden door Zwitserland om er snel te zijn, maar ook daar regent het, erger nog, waar we het parcours naderen begint het te sneeuwen. Ondertussen laait de discussie tussen de renners en de organisatie hoog op. Er is zelfs sprake van een algemene staking. Benieuwd of de 'soep zo warm gegeten wordt'..... 

We gaan een lang verhaal kort maken. Uiteindelijk komt men tot een vergelijk. De presentatie van de renners gaat door op de plaats waar de start voorzien was (Livigno) waarna het circus zich verlegt tot op een afstand van zo'n 120 km van de eindmeet. Niet iedereen is tevreden, maar dat zijn de consequenties van een compromis. Vergelijk het zo'n beetje met een huishouden. Als man kan je ook niet alles krijgen. Je moet veel vragen om een ietsje pietsje.....enz..... oei, ik begeef me op glad ijs. Om tot hetzelfde resultaat te komen. (de man zegt uiteindelijk altijd ja....denk ik.... 😇😈)

Soit, we rijden verder naar ons hotel en komen er aan na een rit van zo'n vijf uur. Moe 'van tsjolen' zeggen ze bij ons.... moe van het wachten zonder vooruitgang in het vooruitzicht... zeggen ze elders. Elk zijn taaltje. We frissen ons op en willen een toertje doen in het Wellness centrum. De opdracht ziet het echter anders. Even later zitten we op onze knieën.... (nee, niet voor het Maria beeld)... om te stofzuigen. De wagens zijn vuil. Modder, regen, in- en uitstappen..... Er is serieus wat werk aan. Om nog maar te zwijgen van de buitenkant. Sneeuw maakt zwarte vlekken. Tomme toch, er is werk aan de winkel. Sneeuw moet witte vlekken geven.... soit, we maken er ons niet druk om. Kuisen is de opdracht, en graag snel. We gaan om 21.30 uur aan tafel. Wie de grootste brokken niet wil verliezen moet er als de kippen bij zijn..... Gelukkig voor ons, we hebben de grootste brokken..... 😉

En nee, het is niet alleen Philiep die werkt. Maar er moet toch iemand de foto's nemen.... en toevallig ben ik dit. Een mooi momentje van rust en ontspanning.... 😇 Slaap wel!