Ja, belofte maakt schuld. De Giro is al gedaan van zondag, maar voor ons eindigt het pas vandaag. Daarom dan ook 'de laatste', inclusief 'de laatste 500 km'. Fietsen aan de kant, renners naar huis en wij dus ook richting thuisfront. Van Rome tot omgeving Dijon en gisteren van Dijon tot thuis. Als naar gewoonte begon de dag zonnig. Een douche en een kloek ontbijt verder en we zaten terug in de wagen. Nog 525 km scheiden ons van thuis. Vroeg gestart. We waren graag rond de middag thuis gekomen. Kwestie dat we nog 'iets' van onze dag 'over' hadden. De gas er op.....
We hoopten de zon mee te brengen, maar hoe meer we het thuisfront naderden, hoe donkerder en grijzer het wolkendek werd. We hadden al gehoord dat 'het weer' hier niet bijzonder was. Nu zagen we het ook en het mag gezegd.... we werden er niet vrolijker van. Nog niet thuis en we hadden al heimwee naar het zonnige Zuiden. (snik).
De wijk opgedraaid en het welkomstcomité van één vrouw stond al klaar. De echtgenote van Philiep moest nog thuis komen van een reisje naar Portugal, maar het vliegtuig had vertraging...... zodus stond hij te kwijlen en viel ik dolgelukkig in de armen van 'mijn gade'. Een melig momentje tussen twee 'oudjes' (nu ga ik er van krijgen zulle.... oei oei oei....), een knuffel en een pakkerd van jewelste en ondanks alles toch blij om terug thuis te zijn. We maakten nog even een allusie op een lekker ontbijt dat we morgen verwachten.... beetje zoals op hotel.... maar we stonden al snel met ons voeten terug op de grond. Morgen boterham met choco van den Aldi, gras afrijden en de rest van het lijstje hangt al klaar.... Lang leven ons pensioen. 😉
'De Mannekes' waren terug thuis. De klever hing nog in het groot ' te blinken' op de voorkant van het Mline busje. Nog even een foto om die dan te verwijderen. De Mannekes, ondertussen een begrip bij de medewerkers en het Giropeloton. En in Italië dachten ze dat wij plaatselijke beroemdheden waren, dus zwaaide iedereen naar ons die de klever gezien had. Zo'n beetje een Waldorf en Statler gevoel (ken je wel... de Muppetshow van weleer...).
Nog even een foto van het Mline busje (Beter Bed) en het aftrekken van de klever kon beginnen. Vrij moeilijke klus in het begin, maar eenmaal een hoekje er af ging het vlot. Toch dubbele gevoelens. Het was voor ons de afsluit van de Giro, het einde van een hoofdstuk met de lengte van 1/12e van 2024.
Al onze valiezen er uit gehaald, al onze souvenirs, de bidons voor een select publiek (onnodig te vragen, ze zijn reeds besproken) en de spanriemen losgemaakt. De inhoud langs achter helemaal opnieuw gestapeld zodat alles stabiel lag en de reis naar Nederland kon beginnen. Echter niet vandaag. Eerst onszelf wassen, scheren en opblinken en met de vrouwen gaan eten. Gezellig samenzijn met een glaasje en een hapje. Tja, zo zijn we, Vlamingen maar eigenlijk rasechte afstammelingen van de Bourgondiërs. Eerst smikkelen en smekkelen, het dieet kon morgen beginnen. De weegschaal? Die laten we nog even onder de kast staan. Stof aan het vergaren.... het komt niet op een dag (...of twee.....).
Goedgezind en welgemutst naar huis. De vrouwen vooraan, de heren achteraan. Genoeg kilometer gereden. Vandaag laten we ons thuis brengen. Slimme keuze.... we moesten maar eens de plaatselijke 'carabinieri' tegen komen... het zou niet goed geweest zijn.... 😉😇
Een mooie afsluiter van een drukke maand met veel ervaringen, belevenissen en vooral veel koers. Woensdag nog met de Mline bus naar Uden (matrassen, donsdekens, kussen, overtrekken, airco's....) en met de rest naar 's Hertogenbosch (betaalkaarten, pasjes, betaalbakjes autoweg....enz.....). Heen en terug nog eens dik 476 km alles samen, zes uur in de wagen. We waren het gewend...... Was het een oorlog geweest, het noemde 'De langste dag'..... (Gelukkig geen brug te ver, anders zaten we in Arnhem).
Wat hebben we geleerd van Italië?
- Super vriendelijke mensen en dit door het gehele land.
- De jongeren spreken nu ook al Engels en/of Frans.
- Voor het eerst zien we dat de Italianen zich houden aan de snelheidsregels. Er moet blijkbaar iets gewijzigd zijn... wat weten we niet... maar we waren anders gewend.
- Het wegennet is er in één jaar tijd een stuk op vooruit gegaan. Op veel plaatsen nieuwe wegbedekking. Een rechtse regering, maar ze gaan er niet op achteruit..... eerlijk is eerlijk.... 💪😎
- Het land is een verzameling van postkaartbeelden, maar kijk niet van te dicht. Ideaal voor een jongeling die op zelfstandige basis een firma wil beginnen met 'restauratiewerken'. Een werkgarantie van jaaaaaaaaren.
- En een aperol spritz kost er de helft van wat wij in België betalen. Een groot glas, niet vol ijs, en lekker. Kennen we niet in België. En je krijgt er nog een bak chips en nog ander lekkers gratis bij. Als je weet dat de BTW aldaar 10% bedraagt en niet 6% zoals in België..... Hoor de horeca hier klagen...... Ze hebben geen reden. Winstmarge in België veeeeeeeel te hoog (sorry horeca, maar het is zo......😢).
- Besluit: onze kandidatuur voor de Giro 2025 is binnen. Fingers crossed voor de goedkeuring. 😉
Echter genoeg gepalaverd. Het is over, het is voorbij. We concentreren ons vanaf nu op de verkiezingen (sic) of nee, toch niet. We houden niet van leugens..... (hihi....). Als afsluiter nog een mooi stukje beeldmateriaal, gemaakt door Chef Remco. Eén van de keukenchefs, die niet alleen gouden vingers in de pan heeft, maar blijkbaar ook uitstekend overweg kan met GSM, muziek en beeldmateriaal. Kijk en geniet nog een laatste keer van een mooi stukje Italië. Dank u wel Visma-Leaseabike, dank u wel alle medewerkers voor de fijne tijd, ciao en tot volgend jaar !!
N.B.: dank aan de lezers van de blog. Jullie waren tot op heden met 9625 (vorig jaar een 'dikke 7000', het jaar ervoor met een goeie 3000.... zonder reclame, enkel van mond tot mond en delen op sociale media. Aan allen een zeer welgemeend dankjewel daarvoor. Het doet deugd ! 😍😍😍)
