Andere wegen leiden naar huis....

Nog even nagenieten van de laatste dag Giro in Rome. We hebben veel gezien, veel gehoord maar vooral veel genoten en ook veel gelachen. Echte vriendschap en banden die gesmeed zijn voor het leven (want misschien leven wij niet lang meer.... gelet op onze leeftijd... 😉), dat is #samenwinnen. Echte teamspirit, nog zelden te vinden in het dagelijkse leven. 

De aandachtige kijker/lezer heeft het allicht al opgemerkt. Nee, we staan niet op de foto voor de bus. We waren al vertrokken, er moesten nog een paar matrassenopdrachten uitgevoerd worden. Maar de herinneringen zijn in ons geheugen gegrift. Onvergetelijke momenten, onvergetelijke belevenissen. Twee Moorselenaars bij een wereldploeg, als 'klunsjesmannen', de 'mannekes', maar hier tekenen we voor. En dit hopelijk nog vele jaren. De sollicitatie voor volgend jaar is binnen.... en zo goed als goedgekeurd.  Ze zijn tevreden over ons. Ten bewijze: Tim Van Dijcke en Jan Tratnik hebben ons persoonlijk een biertje getrakteerd. Uiteraard uitgedronken met een o zo gelukkig hartje. Daarvoor doen we het.

Nog even wat foto's genomen van de bus van UAE, voor de gelegenheid in het roze. (met dank aan de collega's). We laten u mee genieten. Hadden wij dit jaar de winnaar in onze rangen gehad, we hadden allicht hetzelfde gedaan (of beter, laten doen..... ik schilder met moeite mijn brievenbus....en dan nog niet binnen de lijntjes.....🙈). 

Maar genoeg over gisteren. Vandaag rijden wij onze voorlaatste rit. De renners zijn naar huis, en wij willen naar huis. We vertrekken vanuit Rome en dit op goed geluk, wil zeggen, we zien wel waar we uit komen.... Ondertussen trekken we nog enkele foto's van de plaatsen waar we voorbij komen. Zo kan je alles, zo goed als 'live', mee beleven. Daar gaan we... we beginnen alvast met mooi weer.... maar zoals gewoonlijk... mooie liedjes duren niet lang..... ik weet het, we vallen in herhaling maar.... het begon te regenen..... 

De laatste foto was een globaal beeld van het verloop van onze dag. In hoofdzaak en vooral vrachtwagens en trage wagens voor ons... maar dat duurde doorgaans niet lang.... met 'mijne' chauffeur. De vrouwtjes wachten.... Dus volle gas.... tot het regende.....

De regen onthouden we u, we geven enkel de mooie beelden mee en de 'top' van de Mont Blanc. We houden halt bij de 'betaalhokjes', 72.80 euro voor een enkele doorgang. Bandieten zijn het. En wij maar klagen over de Belgische overheid, er zijn er nog slechtere....... Vier jaar geleden nog 40 euro.....

Wij moeten tevreden zijn met de Kezelberg, hier aan de Mont Blanc zitten we op het dak van Europa. Beetje fris, maar o zo mooi. We kijken onze ogen uit en verlangen al naar volgend jaar. Terug via deze weg. Je kan er blijven naar kijken. De bergen, o zo machtig en prachtig (en voor de kenners, neen, het zijn deze keer niet de herbergen.....).

We rijden tot in de streek van Dijon en vinden er een klein gezellig hotelletje met een wel heel bijzonder lekkere keuken. We hebben geluk. Morgen nog 525 km. We kunnen niet wachten.

Weet ook dat het morgen allicht onze laatste blog wordt van de Giro 2024. 'De Laatste' zoals de originele naam er van zal zijn. Terugblikken, mijmeringen, wat hebben we geleerd in Italië... we zien wel wat de morgen brengen zal. Slaap wel.