Vandaag zien we de renners in actie.

De morgenstond heeft geklingel in de mond... of in ons geval 'het oor'. Klokslag zeven uur, je mag dit letterlijk nemen, beginnen de klokken te luiden. De kerktoren ligt op een steenworp van onze hotelkamer... alleen liggen er op de kamer geen stenen.... spijtig. Gelukkig is het geklingel van korte duur. Nog even draaien en verder 'soezen' maar we zijn er aan voor de moeite. Wakker is wakker. 

Een nieuwe dag, de renners wachten. Ze zitten al aan de ontbijttafel als wij aanschuiven. De sfeer is gemoedelijk en ze zien er na meer dan twee weken Giro al bij al nog 'goed uit'. We hebben in het verleden al groter lijken gezien. (figuurlijk wel te verstaan). Met vier zijn ze nog, maar de verstandhouding is opperbest. Lachen aan de ontbijttafel is altijd al een hoofdbestanddeel van hun keuzemenu. De sfeer zit goed en dat straalt zich af op de ploeg en de medewerkers.

Na het ontbijt kijken we even buiten. Een herdenkingssteen ligt onder een boom, pal voor de ingang van het hotel. Onze nieuwsgierigheid haalt het en we kijken even wat er op te lezen staat. Blijkt het een herinnering te zijn voor een Hongaars piloot die op deze plaats neergehaald werd in 1915. Hij overleefde de crash maar werd uiteindelijk toch neergeschoten op 30 juli 1918. Zijn laatste gevecht.  Foto's van deze jonge kerel hangen binnen in de bar. We zeggen: Hongaars piloot, maar eigenlijk was Hongarije toen nog geen zelfstandig land. Het maakte deel uit van het Hongaars-Oostenrijkse rijk. Na verlies in de eerste wereldoorlog van Italië, werd dit rijk opgesplitst en kreeg Hongarije zijn 'reden van bestaan' ofte onafhankelijkheid. Zijn naam: Frank Linke-Crawford. Onze Hongaarse renner Attila Valter was erg geïnteresseerd in dit verhaal.......

Genoeg echter over deze geschiedenis. We zijn hier voor de koers. Alle wagens staan klaar, de genodigden nemen hun plaats in op de VIP busjes, en weg is iedereen. Het startsignaal voor ons, om de matrassen van het bed te lichten en in onze Mline bus te steken. We hebben ruimschoots de tijd vandaag, zodus, wij het parcours op en rijden tot aan kilometer 91. Dit was voor ons de zowat meest interessante plaats om de renners te zien. Na de passage werd het nog één uur rijden naar het hotel. We rijden de heuvels in en zien dat de prachtige natuur her en der onderbroken wordt door wijnranken en hier en daar een 'wijnkasteeltje' (in niets te vergelijken met de gekende Franse wijnkastelen.... geen grandeur, geen praal en  pracht). Verschillende firma's met ronkende namen, in de streek wereldberoemd, bij ons zo goed als niet gekend, maar we zitten in de streek van de Prosecco. De betere Italiaanse 'schuimwijn', te drinken of te nuttigen op verschillende mogelijkheden. Een glaasje Prosecco kan best smaken, maar even goed is hij terug te vinden in het aperitief Aperol Spritz. Het is maar hoe je het bekijkt of hoe je smaakpapillen werken. 

De weg, zijde het parcours, slingert zich tussen de wijnranken, de kasteeltjes en verbindt de dorpjes die gebouwd zijn op de heuvels op een manier waarvan je gaat denken....'die glijdt binnen de 14 dagen de berg af'.... Stuk voor stuk en na iedere bocht postkaart foto's. We nemen er enkele om U te plezieren, maar eigenlijk kan je hier best een lange vakantieperiode spenderen. Vooral als je ook de 'proefstandjes' gaat opzoeken. Wij hadden hiervoor geen tijd, maar hebben het ondertussen aangevuld op onze 'bucketlist'. Benieuwd wanneer we dit zullen afvinken. 

We plaatsen niet teveel foto's van de streek. Het is niet de bedoeling dat we het werk overnemen van de toeristische dienst. We zijn gekomen voor de koers en vandaag is dit het item wat bij ons de meeste aandacht trekt. Zijn de mensen in Italië ook bezig met de wedstrijd? Wij denken van wel. Kijkt u zelf maar. Ik zie de Belgen een aantal dingen niet doen voor pakweg een 'ronde van België'. De Ronde van Vlaanderen daarentegen?.... Oordeelt u zelf maar.....

We komen aan op de plaats waar we het parcours moeten verlaten om verder te rijden richting hotel. Spresiano noemt de gemeente. Redelijk wat volk op de been en het lijkt wel of we midden in de Tour de France zitten. Alleen hebben de vlaggen een andere kleur. Het enthousiasme is bij wijlen nog groter. Rose is het hoofdkleur. Dit heeft niets te maken met de kleur van de Italiaanse vlag, maar wel met de kleur van de Gazzetta dello sport. De krant bestaat sinds 1897 en verscheen eerst in het geel, later in het wit, om uiteindelijk vanaf 1899 in roze gedrukt te worden. In 1909 organiseerde de krant voor de eerste keer de Giro, en gaf dan ook 'zijn' kleur aan de leiderstrui. Roze.

In Spresiano stijgt de nervositeit. Het aantal voorbijrijdende auto's wordt alsmaar groter, het aantal politiemoto's alsmaar luidruchtiger en de Policia Locale begint een fluitconcert om de menigte tot de orde te roepen. Italiaanse tifosi, geen ijdel begrip. Ze bestaan ook in de koers. Tot al deze geluiden overstemt worden door de helikopters van de RAI. Daar zijn de eerste renners. De massa wordt net niet hysterisch.....

De laatste renners is voorbij, gevolgd door de bezemwagen. De geluiden verstommen even snel als ze gekomen zijn. Het gewone leven gaat terug zijn normale gang. Iedereen haast zich naar huis (of naar de plaatselijke bar) en wij haasten ons naar het hotel. Onze opdrachten wachten nog op ons. Dagelijkse kost, maar dan niet op de wijze van Jeroen Meus (Belgisch kookprogramma). Als beloning wacht ons nog een lekkere originele Italiaanse pizza. Zelf niet onmiddellijk zo mijn ding, maar de meesten gooien zich op het lekkers. Pizza's voor de grote honger.... of hoe je een scheurmond krijgt wanneer je hem in drie happen wilt opeten. In de verte donderwolken en bliksemschichten, maar we hebben er geen aandacht meer voor. Er zijn momenteel andere prioriteiten. Smakelijk allemaal.