En terug het parcours op! Wij happy!

Vandaag terug het parcours op om de koers te zien, de reden van ons bestaan (of dan toch een heel klein beetje). Na vandaag maar twee ritten meer te gaan, dus wat ons betreft wordt het krap. Zaterdag de overtocht naar Rome (zeven uur rijden) en zondag het finale defilé.... en dat was het dan ook alweer. De blogkoorts kan wegebben tot een volgende editie... bij leven en welzijn, of zoals onze Nederlandse vrienden het zo mooi verwoorden...dedju, de uitspraak ontsnapt me, maar het is iets met 'eisers' of zoiets.... We geven het je nog mee in een latere blog. Het bijzonderste vandaag, we zien de renners nog!

Beginnen echter bij het begin. Opstaan met de zon in het venster en met de belofte (door de lieftallige Italiaanse weerjuffer, je kent ze wel, eenmaal gezien vergeet je ze nooit meer.... 😉), dat het vandaag vlot 25 graden wordt. Kans op een bui in de bergen, maar aan de start in het vlakke gedeelte 'vulle zunne' (volle zon dus). 

De renners verlaten de kamer en gaan naar de bus. De stoet zet zich klaar om te vertrekken naar de start. Een hele, of gele, zoals je wil, armada staat klaar om ten strijde te trekken. De bus met de gladiatoren op kop, gevolgd door race car 1 en race car 2. Een derde wagen met fietsen en een viertal wagens met verzorgers. Zij regelen de bidonpunten. De stoet wordt afgesloten door twee busjes met VIP's. Gasten, genodigden, sponsors of andere geïnteresseerden die de koers eens van heel dichtbij willen zien en overal aanwezig willen zijn. De wagens schitteren in de zon terwijl de plaatselijke bevolking aandachtig toekijkt. 

Brave lui, maar één probleem. De communicatie met hen is moeilijk. Italianen zijn veelal eentalig Italiaans..... en dan houdt het snel op. Spijtig, want deze mensen zijn bijzonder fier. Een groot nationaliteitsgevoel, maar een nog groter regiogevoel. Fier als een gieter dragen ze hun 'tiroler hoedje'. In het Italiaans heeft het een andere naam, maar we geraken er geen wijs uit. Dan maar snel een foto genomen zodat het duidelijk is wat we bedoelen.

Ondertussen zijn de wagens vertrokken. We zetten ons werk verder en ook wij schieten uit de startblokken. Niet onmiddellijk naar het volgende hotel, maar wel de kortste weg naar het parcours. We genieten van de weg, de natuur, het roze en de mensen die reeds staan te wachten. Het zal nochtans een paar uur duren, maar ze hebben er het voor over. De Giro: Amore Infinito. Je ziet het op verschillende plaatsen.....

De ene plek is al wat mooier versierd dan de ander en wij genieten. Hoeft het nog gezegd: zot van de koers, wielergek.... de Italianen. Ook bij momenten een pak volk op de weg, ook al duurt het nog enkele uren voor het peloton komt aangestormd. De plaatselijke (lekkere) wijn vloeit met liters uit de tapkranen. Feest in 't dorp. 

Over de middag passeren we zo'n bergdorpje waar onder een 'natuurlijk afdak' een plaatselijke activiteit aan de gang is. We stoppen en willen daar onze picknick opeten. Tja, goede bedoelingen, maar het was zonder de enthousiaste dorpelingen gerekend.....

De plaatselijke producten, daar zijn ze bijzonder fier op. We worden verwelkomd met een glaasje overheerlijke prosecco, vergezeld met een bordje kaas en gerookte hesp van de betere soort. Daar kan onze 'Spar' in Moorsele niet tegenop. We leren een aantal zaken van de beenhouwer van het dorp die een echte kenner is. Het is zichtbaar aan zijn blozende wangen en de omtrek van zijn borstkas (of is het iets lager..... 😉). Er staat een fiets van het merk Bottecchia. We bewonderen de fiets. Onmiddellijk krijgen we tekst en uitleg van Max, een lokale neringdoener, wat hier aan de hand is. Ottavio Bottecchia was een Italiaans wielrenner uit de streek. De eerste die 100 jaar geleden (in 1924 dus) als Italiaan de Ronde van Frankrijk won. Ottavio was in die tijd, en ook in zijn streek, een gevierd renner en dit tot op heden. Vandaar het feestje en het eerbetoon. De muziek staat luid, de ambiance zit er al goed in en de wijn vloeit rijkelijk. Onze dansschoenen smeken om te blijven, ons verstand zegt dat we moeten verder rijden. Toffe mensen, zeer hartelijk onthaal, zeer gastvrij, maar de koers roept. En weg zijn we.

Enkele kilometer verder houden we opnieuw halt. Een mooie plaatsje om de renners te zien en een  ideale uitvalbasis voor een lekkere koffie. Hier wachten we de renners op, dit is de plaats waar 'onze Goden' door ons bejubeld zullen worden. We bestellen de koffie en wachten geduldig af.

Sirenes en muziek onderbreken de rust in dit kalme bergdorpje. Oh ja, daar is de reclame caravaan. Ze blijft ons achtervolgen.... of wij hen. 

De luidruchtige groep is snel voorbij. Op weg  naar een volgend optreden. Ondertussen zien we een 'oude wielerlegende' uit België: Yvo Molenaers. Hij won ooit een rit in Parijs-Nice, de Ronde van Zwitserland, de Ronde van Luxemburg en de Omloop Mandel-Leie-Schelde te Meulebeke. Ook tal van ereplaatsen in Milaan San Remo, Gent Wevelgem en andere grote klassiekers sieren zijn erelijst. Yvo is ondertussen 90 jaar en hij ziet er nog verduiveld goed uit. Hoop er ook zo uit te zien als ik 90 ben.... maar het wordt moeilijk.... ik zie er nu al 100 uit.... (van ver...en zonder bril....)

Het lijkt hier wel een parade van Belgische oud wielrenners. Pas is Yvo vertrokken of een andere vedette van weleer komt toe: Eric Vanderaerden. Ooit Belgisch kampioen en smaakmaker bij de ploeg Panasonic van Peter Post. Eric is momenteel medewerker bij de 'concurrenten' van Alpecin. Hij is het lachen nog niet verleerd. Vanderaerden reed ondermeer ook nog voor de Buckler ploeg en Word Perfect. Winaar van tal van wedstrijden. Ze allemaal opnoemen zou ons teveel tijd in beslag nemen. Een greep uit zijn palmares: Ronde van Vlaanderen, Parijs Roubaix, Gent Wevelgem, E3 prijs te Harelbeke, Groene trui Ronde van Frankrijk, enzovoort, enzovoort. 

'

Ook Eric blijft niet lang. In de verte ronkt de helikopter. De renners zijn nabij. We veren recht en kijken reikhalzend  uit naar hun komst. En daar over de brug.... in de bocht....

De stoet is in een spreekwoordelijke 'wip' voorbij. De geluiden verstommen, de mensen gaan iets nuttigen in de plaatselijke horeca en weg zijn wij. Het hotel roept. Nog een dik uur rijden en we vervallen terug in onze routine. We genieten nog even van de ongerepte natuur en al het plaatselijke schone. We rijden de bergen uit en vrij snel rijden we in een vlak landschap. We kijken nog even om naar de bergen, de scherprechters van de Giro. Ze hullen zich in een stilzwijgen en het lijkt alsof de mist ze terug insluit om zich een jaar lang gedeinsd te houden... tot een volgende Giro.....

Morgenochtend nog één keer de matrassen terug in de auto, nog één keer een verplaatsing naar Rome. Nog één keer alles uitladen en de kamers opmaken.... en dan is het over voor dit jaar. Een lichte rilling loopt over de rug bij de gedachte. Het is bijna gedaan.... en wij hebben het gevoel alsof het nog maar pas begonnen is. De koers, viva Italia.... leven als God in Frankrijk, maar dan in Italie... met als enige verschil dat het hier elke dag werkendag is.... Je moet er iets voor over hebben voor je hobby. Tot dan !