Rustdag

We waren vrij vroeg wakker deze morgen want we waren er niet gerust op. Je weet wel, Napels zien en sterven, maar we leefden nog. Alhoewel, we zijn nog steeds Napels niet uit, dus alle mogelijkheden liggen nog open. We zijn benieuwd en stoppen onze paternoster diep in onze buideltas. Je weet maar nooit. Na een stevig ontbijt in ons hotel trekken we naar het hotel van de renners. We waren immers in twee groepen gesplitst vandaag. Te weinig vrije kamers in het hotel, dus trokken wij naar een ander. Het Ghe Kale Resort aan de buitenrand van de stad. Iets verder weg van de drukte en een pak stiller dan het centrum. Napolitanen, allicht het synoniem voor lawaaimakers. We rijden langs een 'bedrijf' of althans iets wat er zo uit ziet. Wat het is kunnen we niet lezen en is ook nergens te lezen, maar er is een videobewaking, een stalen poort en een betonnen omheining. Zouden de Russen hier al zijn? Geen mens die het weet, maar het ziet er bijzonder onheilspellend uit. 

We rijden verder de drukke stad binnen, en hoe verder we rijden, hoe drukker het wordt. Verkeersregels bestaan hier blijkbaar niet. Wie het eerste remt....verliest... het leven is hier aan de durvers. Een echte verkeersjungle. Er rijdt nochtans genoeg Policia en Carabinieri rond, maar mogelijk is dit enkel voor de show...of zijn het dummy's. De enige keren dat we ze zien en dat ze aanspreekbaar zijn is om een capellini te vragen, of een boracha (petje en bidon). Voor de rest.... een buona giornata en weg zijn ze. Kan dit? Een 'relatiegeschenk' voor de politie?... In België en Nederland niet.... hier gelden andere regels en normen. Laten we er van uit gaan dat het de Europese gedachte is die hier telt.....

Aangekomen in het hotel gaat het nog een tijdje over de overwinning van Kooij. Hiermee kwam een dubbel goede vibe in het team, dat eigenlijk op zich en ondanks alle tegenslagen toch meer dan behoorlijk bleef functioneren. Bluv'n goan.... zoals we zeggen. De eerste dagen van onze aanwezigheid verstonden onze Nederlandse vrienden dit niet. Na 10 dagen in ons gezelschap kennen ze deze koersterm al en daarbij ook al enkele andere krachttermen (die we u uiteraard zullen onthouden 😉). De flessen van Astoria pronken op de werktafel. Wat ons betreft zijn ze een foto waard.

Voor een rustdag is er eigenlijk nog veel bedrijvigheid op de 'werkvloer'. De verzorgers zijn nu al bezig met de voorbereidingen voor morgen. De techniekers zetten de fietsen, helmen en bijbehoren klaar voor de renners. Rustdag is niet hetzelfde als 'stil zitten'. De benen moeten soepel blijven en zoals Cian ons wist te vertellen: de spanning moet op de benen blijven, anders ben ik morgen slecht. We gunnen hem dan ook veel spanning. 

Ook bij de andere ploeg, de mannen van Bardiani zitten ze niet stil. Eveneens een lichte training op het programma. Losrijden voor een tweetal uren. Ik had me de rust anders voorgesteld, maar ja.... rusten op een fiets.... en ik die zo snel in slaap val... zou moeilijk worden vrees ik.

Genoeg gepalaverd. We mochten mee op training, dus, dat moesten ze ons geen twee keer zeggen. Philiep in een wagen en Wim in de andere. Beide aan het stuur. Men weet hier onze rijcapaciteiten te appreciëren. Het ging snel. De gewone wegen worden vermeden, de mindere wegen worden opgezocht. Wat we daar zien doet ons denken aan Sicilië, een paar jaar geleden. Vuil, vuiler vuilst. De openbare weg  als openbaar stort. Nog veel werk aan de winkel. Best 'de Groenen' van België en Nederland naar hier sturen. Ze kunnen hun hartje ophalen aan het vele werk dat er nog te doen is.  

De training van twee uur is snel voorbij. We genieten van het landschap, de bergen en de groene valleien vol boomgaarden. Maar moeten ook veel oog hebben voor het wegdek. Putten, bobbels, bulten en terug putten. En als het al eens wil meevallen, dan zijn er wegeniswerken. Versmalde rijweg... zegt het verkeersbord, en het straatje is ocharmen 3 meter breed. Het is op de rem staan, traag voorbij rijden en bijzonder goed opletten, en dan terug de gas er op, want de renners zijn al een paar honderd meter verder. De asfalt glijdt onder ons weg en voor we het weten staan we terug aan de ingang van het hotel. Warm jong, en zweten. Voortdurend boven de 25 graden en zonnig. Niet het zware zwoele weer van bij ons. Ik denk dat ik hier blijf na de Giro. Moeder de vrouw kan mij volgen, binnen twee jaar, als ze in pensioen is..... 😉

We verbroederen met de mannen van Bardiani. Ze hebben aardbeien op overschot en de rest is voor ons. We nemen ze met veel plezier in ontvangst en delen ze uit aan de medewerkers. Een smakelijk intermezzo in deze hitte. En voor de vorm nemen we nog een foto, maar bij gebrek aan aardbeien... wat lekker is gaat niet lang mee..... delen we een bidon uit. In de wedstrijd, grote rivalen, maar naast de wedstrijd de beste vrienden. Wij kunnen geen Italiaans, en zij gebrekkig Engels, en toch wordt het een leuk een aangenaam moment. We hebben dezelfde liefde: de koers. 

De verkenningen zijn gedaan, de poetswerken zijn gebeurd, de stofzuiger zit terug weg en alle afval is naar de vuilniscontainer gebracht. Een rustdag noemen ze dat. Het nadert 16.00 uur en het zweet parelt op ons voorhoofd. We hebben vandaag andermaal niet stil gezeten. (en in het achterhoofd weergalmt de stem van de vrienden: schone congé zeker in Italië?, schone streek zeker, jullie hebben toch geluk in mei.... net alsof we naar een vakantiekamp komen. Niets is minder waar. Het is iedere dag werkendag. Met dat verschil dat het vroeger 'op het werk' van moeten was en dat het nu een hobby is, uit vrije wil en met veel liefde uitgevoerd. We hopen lang te leven, maar vooral lang gezond te zijn. We zouden het niet meer kunnen missen. 

We rijden terug naar ons hotel om ons te verfrissen en om ons eerste minuten te rusten....op de rustdag.... De douche met ferme straal doet deugd. Verfrissend, koel en gezond. We kennen nog dingen die verfrissend en koel zijn....(mogelijks minder gezond... ) maar dat is voor later. We zien wel. We rijden de buitenwijk terug in waar ons  hotel gelegen is. Armoede troef. Oude statige herenhuizen doch met een enorm gebrek aan onderhoud en straattegels die heel waarschijnlijk stammen uit de tijd van de Romeinen. (allicht gelegd door 'oude Belgen').

's Avonds is er nog teamoverleg en daar hoort een klein feestje bij. Nee, niet met betrekking tot Olav Kooij, wel met betrekking tot Maarten Wijnant. Ooit luxeknecht in het peloton en zeer bedreven in zijn vak. Maarten is hier mede ploegleider en viert vandaag zijn verjaardag. Twee keer volwassen of zoiets, de vrees om oud te worden (of om te verouderen) slaat hem om het hart. Tel zelf maar na. Niet moeilijk als je weet dat 'een mens' volwassen wordt aan 21..... De taart was lekker, en hierdoor veel te klein, maar het was in orde. Het is 'de geste' die telt. Dank u Maarten. 😎

En net als we denken dat de dag zo goed als voorbij is komt de nieuwe chef opdagen. We herkennen hem van de twee vorige edities. Dat zit goed, maar het wordt een zware opdracht voor hem. Antoine, de chef die morgen vertrekt heeft zijn beste gerechten voor ons klaar gestoomd. De lat ligt hoog. We pinken dan ook een traan weg bij zijn vertrek. De liefde van de man gaat door de maag... en die is de laatste 10 dagen bijzonder goed verwend geweest. De weegschaal zal niet tevreden zijn, maar dat zijn zorgen voor morgen. Welkom aan Remco (links op de foto), tot weerziens Antoine (rechts op de foto).