Napels zien... en sterven... of nee, liever winnen!

Vandaag vroeg opgestaan. De renners verlieten het hotel met de bus om 09.30 uur. Voor ons, langs de ene kant goed.... we konden vrij vroeg beginnen met het leeg maken van de kamers, maar langs de andere kant ook slecht.... dit wilde zeggen dat we een lange verplaatsing voor de boeg hadden. Snel Google maps aan gelegd. Een verplaatsing van 300 km naar Napels. Tja. Toch met wat zenuwen de start genomen. Je kent het wel: Napels zien en sterven. En voor een goede verstandhouding en bijhorend begrip: we waren dit vooralsnog niet van plan van. Te jong? Allicht niet... Te levenslustig... ja, zoek het maar in die richting. Het leven is te mooi en we genieten nog teveel van de goede dingen. Laat ons dus maar leven ! (is geen synoniem van 'leven maken')

Het vertrek van de vrachtwagens en de volgwagens verliep wat moeilijk. Eigenlijk één grote chaos. Teveel en te grote wagens op één en dezelfde parking. En waar er net genoeg plaats is, komt er nog een Italiaans Pandaatje tussen gewrongen (voor de jongeren onder ons, een type Fiat van in de jaren stilletjes. We gaan naar beneden en kijken of we kunnen helpen. Best niet.... om de chaos niet nog groter te maken.... 😎

We slaan het schouwspel gade vanop de tweede verdieping. Frustratie en getoeter alom. De bus van Tudor rijdt zich vast, hierdoor kan de bus van DSM niet meer van de parking en zit dan ook de bus van Bardani en onze bus en vrachtwagens vast. Ronkende motoren, spuwende diesels, getoeter en geroep alom. Chaos en andermaal Italiê op zijn best. De uitbater van het hotel staat er bij en kijkt er naar. Afgaande op de omvang van 'zijn pens' is hij allicht meer bezig met de hamvraag hoe hij recht zal blijven, dan om het vlot verloop van het verkeer. Soit, na een vijftiental minuten is de hinder opgelost en kan iedereen naar de start. Wij haasten ons met de bedden en enkele tientallen minuten later kunnen ook wij onze weg verder zetten.

We gaan terug het hotel in en kijken binnen in het restaurant. Er zitten nogal wat achterblijvers te eten. Renners, medewerkers, verzorgers, techniekers, kortom, iedereen die zit te wachten om te vertrekken, maar vaststelt dat dit niet kan. Een kop koffie kan deugd doen..... als je moet wachten.

We raken aan de praat met Bart Leysen, ooit een gerenommeerd renner van de Mapei ploeg (maar ook van vele andere ploegen). Bart is vooral gekend van zijn vele jaren als prof bij Lotto, Vlaanderen, het eerder genoemde Mapei, en Palmans. Vergeef me als ik een team vergeet te noemen. Ik ben ook niet meer van de jongste en mijn 'memorie' zou het al eens durven laten afweten. Bart is na zijn wielercarrière aan de slag gegaan als sportdirecteur of assistent sportdirecteur. Na verschillende omwegen kwam hij terecht bij het huidige Tudor, nadat hij vorig jaar de deuren bij Alpecin achter zich dicht trok. Gezellige babbel en een fijn weerzien. Ook Bart Leysen is jaarlijks trouw aanwezig in de Giro. 

Daarna is de tijd van rondlummelen en praten voorbij. Op naar Napels. De Vesuvius, de zee, de drukte in de stad maar vooral.... de koers. Alhoewel, koers kijken zit er vandaag andermaal niet in. Er staat nog te veel werk op de planken. Eerst naar het hotel, en moest er daarna nog tijd over zijn, misschien naar de koers. Maar dat was ijdele hoop. Het drukke chaotische Napels, in combinatie met de aankomst van een Girorit maakt dat de stad in 'coma' gaat. Alles zit vast en er is geen doorkomen aan. In het hotel blijven en onze Mline bus wassen is de boodschap. Morgen is het rustdag en dan kunnen we misschien wel een bezoekje brengen aan Pompei. Nooit geweest. We duimen voor onze eerste keer morgen. We zien wel.

En dan barst de bom, breekt de spreekwoordelijke hel los, of, positiever gezegd, wint Olav Kooij de rit. Overal staan TV toestellen opgesteld en wordt de Giro uitgezonden. Het nieuws loopt als een vuurtje. Kooij wint!!!! Na alle tegenslag is het alsof er een zucht van opluchting door het ganse team gaat. Laatste overwinning was Dwars door Vlaanderen in maart 2024. Sindsdien enkel nog kommer en kwel. Maar nu heeft Olav Kooij daar verandering in gebracht. De eerste beelden/foto's sijpelen binnen.

De felicitaties vliegen ons om de oren. De hotelgasten zijn desgevallend nog gekker dan ons. We hebben een winner. De ban is doorbroken (hopen we). We feliciteren elkaar (#samenwinnen) en kijken vol spanning naar de aankomst van de ritwinnaar en naar de aankomst van de witte trui, Cian Uijtdebroeks. We zijn, na alle tegenslagen, op slag terug een wereldteam. Als een feniks uit zijn as herrezen. De volhouder wint. Waar blijven ze?

Ondertussen is de pers al geland. Met Sporza op kop. We verwelkomen provinciegenoot Renaat Schotte met zijn collega. Hij vindt geen parking.... geen nood... onmiddellijk worden een paar bloembakken opzij geschoven. Zegt Renaat: ....dat is nu de eerste keer dat ze bloembakken opzij schuiven voor mij.... Tja, Renaat, we zijn in Napels...en westvlamingen onder elkaar..... 

De bus met de eerste renners komt aan. Het blijft wachten op de winnaar en de drager van de witte trui, Olav en Cian. We feliciteren de andere leden van het team. Ook zij droegen hun steentje bij aan de overwinning. We nemen van een aantal van hen een foto. Gelukkige gezichten. Je zou voor minder....

Gelukkig laten ze niet lang op zich wachten. Het minibusje komt toe en we zien alleen maar lachende gezichten. Weinig tekst, veel emotie. Man man, hoe lang hebben we hier naar uit gekeken....

We laten de renners even op hun positieven komen. Ze moeten er immers ook van genieten. En gelukkig is er morgen een rustdag. Intens en lang genieten van de overwinning, zonder de zorgen en de besognes van de rit van de volgende dag. Even opfrissen, de plichtplegingen met de pers (Renaat van Sporza staat vol ongeduld te wachten) en we kunnen aan het avondmaal. Dit wordt begonnen met een woordje van dank door de overwinnaar. Winnen is immers teamwerk, en dat weet een winnaar beter dan geeneen. We luisteren en zitten te glunderen, misschien nog meer dan Olav zelf. Ook wij maken immers deel uit van dit radertje. Fier als een gieter!

Andermaal dank aan het team Visma Leaseabike dat we hier deel mogen van uitmaken. Wat een ervaring, wat een vreugde, wat een intens geluk (van een verstokte koersliefhebber). Het zoveelste mooie moment in onze wielercarrière, of dan toch althans in de rand van het gebeuren. Uiteraard werd er een klein beetje gevierd. Veel ? Nee, daarvoor duurt de Giro nog te lang en zijn de renners teveel met hun sport bezig. Eerlijkheid gebied ons van te zeggen dat er toch wel iets gevierd werd, maar dan zonder de renners. Maar heel laat werd het niet. Morgen volgt een nieuwe dag. Rustdag. Maar wij gaan mee op training met de renners. Nee, niet met de fiets, wel met de wagen. Deze opdracht gebied ons van fris en monter te zijn morgenochtend. We zullen het team niet ontgoochelen. 

Ondertussen laten we u nog even meegenieten met de overwinning van Olav. Wij kunnen er maar niet genoeg van krijgen. Hopelijk u ook niet. Daar komt hij....