Naar het hart van Italië (of dan toch 'de midden')

We worden wakker als was het een donderslag bij heldere hemel. Figuurlijk dan wel. Er was helemaal geen donder en de hemel stond azuurblauw zoals hij dat alleen in Italië kan zijn. Christophe Laporte komt vandaag niet meer aan de start van de rit. Na de valpartij van enkele dagen geleden en de bijhorende schaafwonden, brandwonden en andere was de pijn niet meer te harden. Hij heeft nog geprobeerd, maar de tijdrit was zijn laatste wapenfeit. Tja, een tijdrit is een rit waar men tijd heeft om heel lang na te denken, en waar men vooral geconfronteerd wordt met zichzelf. Het was duidelijk op, de opdracht was te groot, de pijn niet meer te harden. We namen dan ook met pijn in het hard afscheid van onze Europese kampioen. Een nieuwe tegenslag voor de ploeg in de lange rij.... het mag stilaan gaan ophouden.....

Het is stil aan de tafel nadat het bericht verspreid werd in de ploeg. Tomme toch, wat hebben wij misdaan. Wanneer houdt dit op. Maar opgeven staat niet in het woordenboek van dit team. #samenwinnen is er geen ijdel begrip. De strijd gaat verder.

En ook wij moeten verder. Een traject naar het volgende hotel van nog geen 200 kilometer, maar waar de GPS wel een tijdsberekening geeft van een kleine drie uur. Het is al dik 12 uur gepasseerd wanneer we kunnen vertrekken en de thermometer wijst al 25 graden aan. Puffen en zweten. Een zware dag met overuren voor de airco in onze wagen. Lang geleden dat hij nog zo heeft mogen 'blazen'. We rijden naar het hart van Italië. Het geografische midden zal het wel niet zijn, maar als je kijkt naar de kaart denk ik dat we er niet van van af zijn. In het midden tussen Rome en Pescaro, in Rocca di Mezzo ligt ons doel. We rijden beurtelings op autosnelwegen (SS staat voor Strada Statale), Provinciale wegen (SP staat voor Strada Provinciale) en Regionale wegen (SR, staat voor Strada Regionale). Het gebied dat we doorkruisen bestaat vooral uit beschermd landschap of natuurreservaat. Hierdoor is de snelheid er veelal beperkt tot 90, hooguit 110 km per uur. We kruipen als een slak over de weg en laten net geen slijmspoor na. Gelukkig heeft de natuur wat te bieden, maar eigenlijk is dit vooral en in hoofdzaak groen, heuvels, bergen en af en toe een mooi uitzicht.

We genieten van het mooie weer en de uitzichten, echter moet er ook getankt worden. Met de tankkaart van de ploeg mag er enkel getankt worden bij Eni of AGIP (in Italië). Het is dan ook zoeken naar een plaats waar er dergelijke benzinepompen zijn. In de vallei valt het nog mee, éénmaal in de bergen is het veelal zoeken naar de spreekwoordelijke naald in de hooiberg. Er zijn er geen, of je moet minstens 20 minuten ver rijden om er één te vinden. Wat een tijdsverlies....... Soit, we nemen de afrit in L'Aquila en rijden deze stad binnen. Vrij groot naar onze normen. We komen immers uit een gebied waar 'groen en natuur' de bovenhand heeft op menselijke activiteit. Waar woningen zonevreemd zijn en waar er zo goed als geen bereik is voor de GSM freak. Zelfs de verkeersborden zijn er een zeldzaamheid. Het lijkt wel alsof we tijdelijk in een andere wereld gereden hebben. Rustig, weinig verkeer en mooi.

Zoals gezegd dus, L'Aquila binnen om te tanken. We vinden er vrij snel een ENI tankstation en zetten onze toch verder. Tot we achter een bocht op een plein uitkomen. Trefplaats voor de start van de e-Giro. Nooit van gehoord en blijkbaar nog in zijn kinderschoenen, maar de Giro voor e-bikes bestaat echt. We houden halt en gaan even een kijkje nemen aan de verschillende standjes. 

We komen er aan de praat met mensen van een universitair team die onderzoek doen naar elektrische motoren in de fiets, maar ook naar verbeterpunten. Je houdt het niet voor mogelijk, je denkt dat alles al uitgevonden is, maar nee, deze jongeren hebben een nieuw idee uitgewerkt. Of het een topper wordt, of als er een toepassing zal komen op de commerciële markt is nu nog een open vraag. Maar u zag al het ontwerp van de motor (niet zo spectaculair) maar er was ook nog een 3D geprint stuk dat gemonteerd werd op het aluminium fietskader, tussen de kader en het achterstuk. Dit stuk was sterker dan 'het kader' zelf, lichter (gemaakt uit composiet), maar zorgde voor een betere of dan toch soepeler gedrag van het kader. Ruw weg 'een betere vering genoemd'. We vragen of we een foto mogen nemen, want het gaat hier om een prototype. Ze zijn akkoord.

We zijn benieuwd of we dit in de komende jaren op de markt zien, of als dit ontwerp een zoete dood zal sterven.... De speaker van dienst staat op het podium en geeft instant verslag over 'onze Giro'. We durven het ginder niet 'de echte Giro' noemen, maar voor ons is het dit wel. Het gaat voorlopig goed met Cian Uijtdebroeks. We duimen. En mocht hij de witte trui terug in het bezit hebben, dan kunnen wij u nu reeds op voorhand de officiële foto meegeven.....

De tocht gaat verder en we naderen ons einddoel. De bergen in om nog snel even te stoppen voor een aantal foto's van de Mline bus. Zoals eerder al te lezen werd door de sponsor gevraagd een aantal foto's te nemen van hun wagen 'in' de Giro. We maken er een natuurreportage van... of dan toch vandaag. Kijk en geniet mee van het prachtige uitzicht en de nog steeds besneeuwde sneeuwtoppen.

Een paar kilometer verder en we zijn in het hotel. Ondertussen al bericht gekregen dat Cian de witte trui terug heeft. Het weze hem gegund. En daarna weet je het wel. De routine van het wassen en het poetsen komt dagelijks terug. In het hotel waar de renners slapen zijn we echter met vier ploegen. Ons team, Tudor, Bardani en DSM. We zien Pozzovivo, Fabio Jakobsen en Trentin en ook Gijs Leemreize. Het is een kort weerzien met een korte babbel. Gijs reed tot vorig jaar in ons team maar zocht andere oorden op. Het is nog altijd de lieve zachtaardige jongen van weleer. Het siert hem. (foto's van de teams in de blog van morgen). Zie ons hier zitten, twee eenvoudige Moorselenaars tussen al deze vedetten. We worden er even stil van. 

We slapen vandaag niet in het hotel van de renners wegens overbezetting, maar even verderop in de kern van het oude dorpje. Een mooier cadeau konden we niet krijgen. Ja, we zijn koersliefhebber, maar we houden ook van originaliteit en charme. Onze B&B kreeg alvast een 10. Il Cardinale, een weinig zeggende naam, maar o zo charmant en lieflijk, maar vooral oud. Daar vallen we voor. Kijk maar....

We kijken nog even buiten voor het slapen gaan. In de verte hinnikt een paard. We stoten ons hoofd aan de eiken balken en gaan naar bed. We wanen ons in de Middeleeuwen. Hopen op een droom met een mooie prinses..... en dan zien dat we morgen terug straatarm wakker worden. De droom, die hebben we al, de rest dat zien we morgen dan wel weer....  Tot dan !

N.B.: en voor de echte liefhebber nog even een filmpje, hoe je aan onze B&B geraakt.... Niet zo simpel....