Tijdrit met en achter Tim van Dijke.

Het verhaal van vandaag begint eigenlijk al gisterenavond. Tussen water en nevel, we waren de wagens aan het poetsen, komt de ploegleider naar ons toe. Addy Engels, jaren prof geweest bij Quick Step en voor zover ons bekend, de enige Nederlander die zowel kampioen van zijn land werd als eerstejaars junior en als tweedejaars. Echte wielerliefhebbers kennen hem als trouwe en hardwerkende luitenant. Soit, we wijken af. Hij komt tot bij ons en zegt op flegmatieke wijze: 'jongens.... ik heb een vraagje....' We spitsen de oren, kijken naar elkaar en verwachten ons aan een nieuwe of bijkomende opdracht (en hopelijk vanavond niet, want we hebben eigenlijk geen tijd meer....). ..."of we Tim van Dijke willen volgen in de tijdrit. Volmondig Ja !!... nooit gedacht echter dat we dit alleen mochten doen. We geloofden onze eigen oren niet. Wie Philiep kent weet dat hij een bijzonder goed mekanieker is, wie mij kent weet dat ik bijzonder veel lawaai kan maken....  (denk zelf maar wat je wil 😎). We sliepen dan ook wat onrustig en vroegen ons af wat komen zou.

Vroeg dag en iedereen al druk in de weer voor de tijdrit. Ook wij waren er als de kippen bij. Wassen, eten en weg naar de start. Nooit zo snel klaar geweest als deze morgen. Zonnig weer, warm, helderblauwe hemel. We kregen de VW Transporter toegewezen en reden met Christophe Laporte in de wagen naar de start. De anderen volgden in ons spoor (of wij in het hunne.....). Net voor we de autosnelweg verlaten zien we een kolonne van de bereden politie (zwaantjes genoemd in België). Het waren de mannen (en vrouwen) die instaan voor het veilig verloop van de wedstrijd. We volgen ze en wanen ons even President van Italië.... Christophe die bij ons zat voelde zich dan weer meer 'Macron'. Soit, nooit zo'n zware bewaking/begeleiding gehad van politie als deze keer. Het liedje 'Blauw' van The Scene verdween in het niets bij al dit 'geflikker' (pinken dus van blauwe zwaailichten...).

We komen aan op de startplaats en krijgen onze plaats toegewezen. Een grote parkeerplaats waar alles netjes afgelijnd is voor de ploegwagens en de bussen. We hebben nog even tijd en kuieren wat rond, terwijl de andere medewerkers de posities al ingenomen hebben. Zij werken, wij genieten. Onze plaats kan je herkennen van mijlenver. Het Vismageel is ondertussen wereldberoemd en wereldbefaamd. We gaan even gluren bij de buren. Ook Milan, leider in de puntentrui is zich aan het opwarmen. Alsof het nog niet warm genoeg is.... 😂 Onze mannen doen niet onder. Ook in ons team wordt er duchtig opgewarmd, zij het in iets beter klimatologische omstandigheden. Waar anderen 'onder de blote hemel' opwarmen, doen onze jongens dat in de schaduw, met een windblazer in combinatie met 'vernevelaar'. Mooi fris. Omstandigheden maximaal en optimaal. Het zijn van die momenten waarop je beseft dat je in een wereldteam bezig bent. 

Even verder valt een motard stil. Motorpak aan, helm aan, handschoenen aan.... en de thermometer gaat nu al vlot boven de 25 graden. We hebben medelijden met de man en gaan even gedag zeggen. Hij doet zijn helm af, en we herkennen hem: Kevin Debusschere, broer van oud Belgisch kampioen bij de  profs, Jens Debusschere. Streekgenoten van ons. Het oud sappig westvlaams wordt nog eens boven gehaald. Verhalen van vroeger komen terug. Hij was ook renner, iets jonger dan Philiep en iets ouder dan zijn zoon (ook renner geweest en ooit winnaar van de bergtrui in de Jugendtour te Oostenrijk). Het kon een verhaal geweest zijn voor een podcast. 'Oude renners' met hun verhalen van vroeger. Watertanden. Kevin gaat op pad met Jens Voight, gewezen wielrenner en commentator van op de motor voor Eurosport. 

Even later zien we Jens Voight toekomen. Een snelle verwelkoming en nog even overleggen wat de opdracht van vandaag is. Specifiek, want het is een tijdrit. Wie moeten ze volgen, welke nieuwtjes zijn er nog, weetjes van de rit... De jongens zijn goed voorbereid. Moet ook wel als je weet dat ze in de weer zijn voor duizenden kritische kijkers. Ze doen dat goed 👍 Ondertussen ook nog even snel op de foto met Jens Voight. Een steengoed renner waar we dikwijls voor gesupporterd hebben. Een taaie, zoals het heet in de volksmond. Blij hem nog eens te zien.

Het uur van de waarheid nadert met rasse schreden, ook wel 'startuur' genoemd. We begeven ons terug naar de teambus en zien dat Tim zich stilaan aan het klaar maken is. De reservefiets wordt in de wagen geduwd (we zijn met een VW transporter), de helm wordt opgezet en weg zijn we. De rit van ons leven, alhoewel we niet zelf hoeven te duwen. Een prachtervaring. De 'mannekes' in de Giro. Wat een ervaring. De zenuwen gieren door ons lichaam, maar uiterlijk zijn we kalm. Geen domme dingen doen, 25 meter van de renner blijven. Afstand houden bij inhalen of ingehaald worden.... alles wordt nog eens snel doorgenomen en daar gaan we, richting start.

We volgen de pijlen, maar eigenlijk is dit niet nodig. Gewoon afgaan op de decibels die je hoort in de verte en je komt er zo aan. Een massa volk. Rose is HET kleur. De zon, de menigte en een boel druk gesticulerende Italianen. De renner rijdt de menigte in, op weg naar het startpodium. Wij nemen de afleiding voor de begeleidende voertuigen. Aanschuiven op de juiste plaats, vooruit, kleven van de naam op de voorkant, vooruit tot aan de man met de vlag.... wachten.... er wordt afgeteld.... en daar klinkt het startsignaal voor Tim van Daaike (aldus de Italiaanse omroeper). En weg zijn we.

Het gaat bijzonder goed voor Tim. Bijna op de helft van de 40 km komt de voorganger in zicht. De kilometerteller gaat lichtjes de hoogte in en de stip die we eerder in de verte ontwaarden, komt een renner. Nog 100 meter, nog één rond punt, en hij heeft em.... En dan, gekras... en twee mannen die God weet welke God, in alle mogelijke krachttermen aanroepen hebben.... valpartij van Tim. Hij glijdt tegen de boordsteen en springt onmiddellijk recht. Wij aan de kant, Philiep uit de auto, nieuwe fiets. Tim er op, geduwd en terug weg. Het lijkt als een scene uit een 'verdapperde film', maar het is echt. Snel gaat het wel, maar toch verliest hij kostbare seconden. Hij trekt zich terug op gang maar 'de veer' is gebroken. Het tempo is er uit en hij haalt niet meer de snelheid die hij gans de tijdrit haalde. 'Over en uit' noemen ze dit. Tomme toch, en hij was zo goed begonnen.....

Tim rijdt over de eindstreep terwijl wij de afleiding volgen. In de verte horen we de omroeper zijn eindtijd schreeuwen, maar we horen het niet meer. De ontgoocheling was te groot, of dan toch 'onze ontgoocheling'. Shit happens, zeggen de renners. Tja, OK, maar toch.... soit, niet getreurd, het was de ervaring van ons leven. We rijden Perugia buiten. En dat deze stad op een hoogte ligt, en oud is, hebben we geweten. Gevaarlijk bergaf op de kasseien tot aan de verzamelplaats voor onze renners. Remmen, sturen en oppassen. Het lijkt alsof we in de middeleeuwen terecht gekomen zijn. Mooi. 

We wachten op de parkeerplaats en verschillende andere renners komen er toe. Moe en uitgeput van de tijdrit en in het bijzonder van de steile klim naar de finish. Een verraderlijk parcours voor echte specialisten, maar vooral voor all rounders. We zien David Dekker, drie jaar geleden maakte hij nog deel uit van de ploeg, die aan het los rijden is. Ondertussen komen Christophe Laporte en Edoardo Affini zich ook bij ons aansluiten. Ze verfrissen zich, eten nog wat, en besluiten samen de rit naar het hotel met de fiets af te leggen. Wij volgen. Je weet maar nooit. We genieten nog na van het mooie weer en de tijdrit. Zoals eerder gezegd: de ervaring van ons leven. Op naar morgen. We zullen de rit van vandaag nog dikwijls herbeleven in onze dromen. Tot dan !