Bidonnenpunt drie - 102 km

Opstaan viel best mee vandaag. Deels uitgerust en het mag gezegd, we hadden al in slechter plaatsen geslapen. Douche in en naar de ontbijttafel. Mama Pina stond ons op te wachten met haar grootste glimlach... Manga, manga ratelt ze voortdurend. Ze wil graag dat we alles opeten of toch minstens van alles proeven. Alles wat gebakken is, heeft ze zelf gedaan, alle confituren heeft ze zelf gemaakt, alle patisserie (ontbijtmode in Italie) heeft ze zelf gebakken. Even verdenken we haar er van dat ze de eieren ook zelf gelegd heeft, maar daar hebben we het mis. Ze heeft ze wel persoonlijk uit 'het gat' van de kip geduwd.... en we geloven ze nog ook. De kip hinkt zelfs nog een beetje. Mama Pina zal te hard geduwd hebben. We nemen hartelijk afscheid, moeten nog even op de foto voor het 'huisalbum' en weg zijn we. Nog een laatste foto van de buitenwijken van Napels en terug naar het hotel van de renners. Het zicht is aandoenlijk. 2024 in een land dat tot het rijke Westen gerekend wordt. Als dat 'rijk' is, dan weet ik niet hoe ze de inwoners van Nederland en België noemen. Superrijk?....... Tja, politiek, de mond vol over Europa, maar de lidstaten slagen er nog niet in voor eigen deur te vegen en de eigen inwoners een comfortabel bestaan te geven. Er is nog veel, wat zeg ik...., er is nog heel veel werk aan de winkel..... 

Na de rustdag gingen we er alweer met volle moed tegenaan, of dat dachten we althans. We komen aan bij de renners en we krijgen meteen slecht nieuws te verwerken .... het houdt niet op. Olav Kooij, de winnaar van de laatste rit zat ziek in bed. De koorts die gisteren in de namiddag begon ging niet weg, integendeel, deze werd alsmaar hoger. In die mate dat de ploegdokter tot de conclusie kwam dat Olav best niet meer zou starten. Een zware ontgoocheling voor deze jonge renner. Hij wou nog wel, maar het besluit van de dokter stond vast. Te jong, carrière niet nodeloos in gevaar brengen, soit.... Olav had er allemaal geen boodschap aan, het resultaat bleef hetzelfde: over en uit. Ook voor ons duurde het even voor de realiteit  doordrong. Begonnen met acht, en nu nog maar met vijf. Een pak minder werk (drie matrassen minder) maar daarvoor zijn we niet naar Italië gekomen. Het was dan ook 'met een lang gat' (Vlaamse uitdrukking voor iemand die iets moet doen tegen zijn zin) dat de kamer van Olav 'geledigd' werd en dat alles met zijn naam op opgeborgen werd om in deze Giro niet meer gebruikt te worden. De Mline bus gaat dicht, nog vijf 'to go'. 

Buiten staat Cian te keuvelen met de foodcoach en met Maarten. Hij vertrekt iets vroeger dan de anderen voor een fotosessie. Als houder van de witte trui (beste jongere) krijgt hij net voor de start in Pompei een fotosessie cadeau van de organisatie. Ontluikend talent in een versteende achtergrond uit de oudheid. Mooie verrassing. De foto's van deze sessie kan je vinden op de facebook pagina van ons team VismaLeaseabike. Kijken maar. Het loont de moeite. 

Los van 'al' het slechte  nieuws hebben we ook goed nieuws. Vandaag is de verplaatsing naar het volgende hotel niet zo ver, wat maakt dat we een bidonnenpunt mogen bemannen. Na 102 km wedstrijd mogen wij bidonnen geven aan onze renners. Dat doen we met veel graagte. Ervaring zat uit het voorjaar. Dit moest zeker lukken. Snel de matrassen in de Mline bus en weg zijn we, richting ons punt. We volgen het parcours en genieten van het mooie weer, het vele volk dat er op sommige plaatsen is (want zijn er al heel vroeg bij), en de oude gebouwen die we langs de weg tegen komen. Zowat alle dorpen zijn fier de Giro te mogen begroeten. Ze hebben dan ook kosten noch moeite gespaard om de straat zoveel als mogelijk in het 'rose' te kleuren.

We rijden ter plaatse en zien dat we zo goed als boven op een lichte helling staan. Fluitje van een cent. Dit moet lukken. De initiële plaats konden we niet bereiken. Een lichte parcourswijziging door een incident met vallende rotsblokken of zoiets, maakt dat het originele parcours gewijzigd diende te worden. Wij waren ons van geen kwaad bewust, maar omstanders laten ons dit weten. Soit, toegekomen op onze plaats stellen we ons zodanig op dat de Mline bus mooi in het zicht staat van de renners. Meegenomen is uiteraard dat hij hierdoor ook mogelijks in beeld komt op TV. Goed voor de sponsors, maar evenzeer goed voor de thuisgebleven familieleden, vrienden en kennissen die ons 'willen zien'. 

We houden het gezellig tot we plotseling enkele politiesirenes horen. Aha, daar is de reclame caravaan. Zoals eerder al gezegd: nee, ze gooien niets uit. Spijtig. We blijven dan ook zitten en kijken naar de voertuigen. Muziek, lees: lawaai, is er ook bij. Blijkbaar gesynchroniseerd want uit de verschillende boxen die op de voertuigen gemonteerd staan klinkt hetzelfde lied. Geen kakafonie van verschillende Italiaanse (al den niet) hits, maar één vaste song. Na enkele dagen Giro kunnen we al bijna meezingen. Vooral het 'lalalalalala' gedeelte lukt uitstekend. Kijk en luister zelf maar..... Ai, en nu stellen we vast dat de grootte van het filmpje het maximum toegestane aantal megabyte overschreden heeft... Oef.... een geluk. Nu kan er niet met ons gelachen worden.... alhoewel... het zou de moeite geweest zijn..... Je hebt het nog tegoed 😎

En na de reclame caravaan, juist ja, dan komen de renners. We maken ons klaar, doen onze knalgele teamuitrusting aan, en stellen ons zichtbaar op. Alle bidonnen worden gegeven, geen enkele komt op het asfalt terecht. Wij fier als een gieter. De renners tevreden want zo beschikken ze terug over verse gekoelde dranken. Ze zijn nog niet goed voorbij, of onze GSM ontploft. Blijkbaar veel persoonlijke supporters die ons volgen (daar zal deze blog wel voor iets tussen zitten), want 'ze hebben ons gezien'. Enkele knapperds slagen er zelfs in van de beelden de 'kopiëren' en ons over te maken. Kijk en geniet mee... of probeer dan toch te genieten.....voor zover dit nog kan....van deze oudjes..... 😉

Uiteraard zijn we fier als een gieter. Na de Tour de France twee jaar geleden, nu ook al bidonnen gegeven in de Giro. Rest ons nog de Vuelta, maar daar moeten eerst nog een paar vrouwenharten 'bewerkt' worden. Eén grote ronde per jaar mag, twee niet. Djudedju. We begrijpen hun standpunt, maar we blijven hopen. Het is en blijft een mooie hobby, en om het in het Vlaamse dialect te zeggen: "we zittn in gjin kwa lage". Fingers crossed dus. 😎

Snel naar het hotel om terug te vallen op de routine van het schoonmaken. Alweer een prachtige belevenis om in te kaderen. Eén bij de zovele die we al hebben. Dank u wel Visma-Leaseabike. Zonder jullie zou dit niet mogelijk geweest zijn.

Na de werkzaamheden gaan we terug naar ons hotel. We glunderen nog na, en gloeien ook nog na. Het was verdorie warm vandaag. 27 a 28 graden. Gelukkig konden we in de schaduw staan. Toch puffen en zweten.... en ondertussen giet het in België en omstreken. Voor één keer zitten wij aan de goeie kant van het 'weerfront'. Het mag zo blijven. Schol en tot morgen!