Een intrieste dag....

De dag begon alvast veelbelovend. Een stralende zon, helblauwe hemel, vogels die fluiten en nu al een aangename warmte. Wat maakt dat we nu al zeker waren dat het andermaal een bijzondere warme dag zou worden. Aan de ontbijttafel speelde het TV toestel. Nieuws in het Italiaans. Er moet verschrikkelijk veel gebeurd zijn, want ze geven met twee commentaar.... en praten ongelooflijk snel. Allicht bang van de tijdslimiet, of, 'verheven' van zichzelf... wie zal het zeggen. Wat ons betreft een Italiaanse gewoonte maar die we zeker en vast niet zullen 'overnemen' thuis. Een schrandere tafelgenoot keek naar de (overigens niet onknappe nieuwslezeres) en hij sprak de gevleugelde woorden:... het zal je schoonmoeder maar zijn.... Je wenst het je ergste vijand niet toe. 

Naar buiten om wat foto's te nemen en ondertussen enkele bidons uitwassen. We zijn andermaal op 'schattenjacht' naar gebruikte bidons doch nog in goede staat. Daar doen we ieder jaar een aantal welbepaalde mensen een plezier mee. Nu u dit leest, dit ter zijde: onnodig u aan te melden om een bidon te krijgen. Het is niet de bedoeling dat we met een aanhangwagen terug richting Nederland/België rijden. U kan alles kopen op de website van ons team. 

Pas morgen en we staan al in het zweet. Dat belooft voor vandaag.

We verplaatsen ons terug naar het hotel van de renners. Ondertussen gluren we even naar het aantal lezers van deze blog. Verschiet niet. Sinds de opstart van de blog Giro 2024 werden onze 'verslagen' al meer dan 6000 keer gelezen. Als je weet dat we bijna halfweg zijn... en dat we vorig jaar gestrand zijn op een 'dikke 7000'. Dan weet je dat dit voor ons een onverhoopt succes is. Terloops: met dank aan jullie. Maar we rijden verder. Richting rennershotel.

Welgezind komen wij er aan. Het lijkt alsof er een rouwmaaltijd bezig is, in plaats van een ontbijt. Bedrukte gezichten en vooral een oorverdovende stilte die alleen onderbroken wordt door het gekletter van vorken en messen. Wat is er gaande? Wat is er gebeurd. Het nieuws wordt ons algauw gemeld. Cian, ons aanstormend talent, de witte trui van de Giro 2024 start niet meer. Gisteren ziek geworden en de toestand is er vandaag alvast niet op vooruit gegaan: ziek, zieker, ziekst. De jongen is ontgoocheld zoals hij het allicht nog nooit geweest is. Eerste in het jongerenklassement (witte trui), in de vorm van zijn leven, en het beste (zijn geliefkoosd terrein) moest nog komen. Ramp o ramp. Na het vertrek van Olav Kooij, nog geen 48 uur geleden, andermaal een opgave door ziekte. We zijn niet alleen die als ploeg in de ziekenboeg zitten, maar we zijn wel de ploeg die het meest 'gevolgd' wordt en waar het dan ook het snelste opvalt. Geen corona, dat is zeker, maar een virus.... tja..... Een renner 'in vorm' is sterk, maar zeer gevoelig voor ziektes. Als je dan iedere dag het podium op moet, en iedereen je aanklampt is het risico ook groter op 'een' besmetting. Remember Wout Van Aert, na zijn overwinning enkele jaren geleden te Harelbeke.... Het zit nog vers in ons geheugen. Ramp voor onze ploeg die zo, na één goede week Giro al gehalveerd is. 

Nog even ter herinnering. Hebben ons verlaten, of beter gezegd, zijn uit de wedstrijd gestapt of, figuurlijk en letterlijk, gevallen.

Robert Gesink

Christophe Laporte

Olav Kooij

Cian Uijtdebroeks

Het lijstje mag stoppen. Vier van onze beste renners zijn noodgedwongen terug gekeerd naar hun haardstede. Vier matrassen minder te leggen (met alles er op en er aan). We kwamen voor acht en hadden graag geëindigd met acht. Het heeft niet mogen zijn..... tomme toch.... 😢

Maar ook zonder onze vier renners draait het circus verder. Dus wij terug op pad naar een volgende bestemming, zo'n 300 km verder. In de buurt van Pescara. De alerte lezer weet dat Pescara vorig jaar de start kende van de Giro. Nu enkel een aankomst, en dan nog in de buurt. Drie uur rijden voor een verplaatsing van 300 km. Gelukkig op het einde wat autosnelweg want daarvoor was het één en al treurnis. Geen SS, geen SP, ook geen SR maar een SL. Ken je niet? Strada Lavori, waarbij lavori 'werken' betekent in het Italiaans. We hobbelen en schudden van de ene put naar de andere bult en staan voortdurend aan te schuiven aan verkeerslichten die er geplaatst werden voor de werken. Neem dit in combinatie met de snelheidsbeperkingen die er voortdurend terug te vinden zijn.... en dan weet je het wel. Het wordt een lange dag in de auto. 

Het eigenaardige aan de snelheidsbeperkingen is dat men er zich deze keer wel aan houdt. We hebben andere jaren gekend. Ofwel moet er iets veranderd zijn in de boetes, of er is iets aan de hand 'met punten'. In ieder geval rijden de Italianen nu zoals het hoort, of toch, ze houden zich minstens aan de snelheid. Raar maar waar.... Benieuwd aan wat het ligt. 

En eigenlijk mogen we zeggen dat er door de werken toch nog 'iets' te beleven valt. We rijden andermaal door een natuurgebied/-reservaat wat maakt dat de snelheid er veelal beperkt is tot max. 80 km/h. Tergend traag. Niets anders te zien dan groen, bomen, een uitgedroogde (of zo goed als) rivierbedding en enkele trossen woningen, hetzij aan de berg gekleefd, hetzij op de berg gezet. Kleine gemeenschappen waar vooral mensen van de derde leeftijd te vinden zijn. De jongeren trekken naar de steden en blijven er. 

Na uren rijden zien we in de verte eindelijk de kust voor ons. Oef, we hebben nood aan verkoeling en gaan die meteen opzoeken. Een goede zeebries, de zon, toch warm.... en (nu nog) veel plaats. De dagjestoeristen zijn er niet. Die zijn gaan werken, of zijn naar Pescara naar de Giro gaan kijken. Dus hebben we het strand zo goed als voor ons alleen. Uit de auto en ons laten uitwaaien... zaaaalig! We nemen snel enkele foto's om onze echtgenotes jaloers te maken (het regent andermaal in België en Nederland dus zo zijn we wel.....) en we haasten ons verder naar het hotel. De kamers moeten nog opgemaakt worden. Weliswaar 'maar' vier, maar het moet gebeuren en daarom ook niet minder kwalitatief. De jongens verdienen de eer die hen toekomt.

We gaan snel aan de slag en in een mum van tijd zijn de kamers opgemaakt. Nog een uurtje voor de renners aankomen en we waren net een 'Gelateria' voorbij gekomen. Wie Italië een klein beetje kent weet dat dit een must is... en wij eigenlijk na al die jaren ook. Gelateria of ijssalon. Te voet op onze stappen teruggekeerd en 'binnen'. De keuze is groot, moeilijk maar ook snel gemaakt. Een welgekomen verkoeling na de vele uren in de auto. Lekker, echt lekker!.... Maar veel te klein. Begrijp ons niet verkeerd: groot genoeg, maar we hadden gerust nog vijf ballen kunnen eten. Alhoewel, in Italië noemen ze het geen ballen, maar 'Gusti's' of om het in onze streektaal te zeggen 'goestjes'. De Romeinen hebben duidelijk ook wat geleerd bij ons......

Likkebaardend en met de 'obligatoire' ijsplek op ons T-shirt trekken we terug naar de thuisbasis. De renners komen er aan, wat wil zeggen: Lavori....ofte werken. Een laatste maal wordt de fiets van Cian nog eens onder handen genomen. Daarna gaat hij in de vrachtwagen onder een doek, klaar om er weer tegenaan te gaan als zijn chauffeur terug beter is. 

We trekken naar onze kamer om verse kleding aan te doen. Vanuit het raam hebben we een prachtige uitkijk op het circus dat aan gang is. Kleurrijk spektakel en een massa volk. 'De koers is van ons'.... maar eigenlijk ook wel een beetje van de Italianen. Net zo gek als wij. Het leven kan, ondanks alle tegenslagen toch nog mooi zijn. 

Eén ding is zeker. We gaan weer goed slapen vannacht. Tot morgen !