Rijen rijen rijen... stoempen stoempen stoempen...

De titel van dit stukje kiezen voor vandaag was niet moeilijk. Tijdrit op weg naar het Gardameer. Dan moet je maar één ding doen. Juist, ja, stoempen stoempen stoempen. Volle gas vooruit, alles geven, en 'ip en tenden' toe komen, in de hoop  dat je in de 'hot seat' kunt belanden. Vandaag was dit het doel van één van de onzen. Edoardo Affini. En hij deed het nog ook. Toen de kleppers er aan kwamen was het mooie liedje over (je kent het wel, het spreekwoord: mooie liedjes duren niet lang.....). Maar hij had er toch gezeten. Onze Italiaan in eigen land op de troon der tijdrijders. Heil Caesar....euh.... Edoardo ! 

Maar vooraleer de renners vertrokken om tegen zichzelf en het uurwerk te strijden moest de voormiddag overbrugd worden. Wij zonder werk.... tijdelijk weliswaar. We mochten in hetzelfde hotel blijven overnachten, dus mochten de matrassen blijven liggen. Onze eerst job was met Atilla Valter naar de start rijden, 25 minuten ver. Uur van vertrek 13.30 uur. Zonnig, warm en wachten.... het terras zat afgeladen vol, de zweetdruppels vielen bij bosjes......

We genoten van de zon en de rust en waanden ons even 'God in Italië', een soort gezant van de Paus. Maar er waren andere prioriteiten. Eten over de middag lukte niet in het hotel wegens 'gesloten'. Even maps er op na gekeken. Dicht in de buurt een Pakistaans restaurantje... wij er naar toe. Beginnen met een aperootje..... dachten we. Mis poes.... in het Pakistaans horeca zaakje serveren ze geen alcohol omdat dit niet past in hun cultuur.... huh.... Van verbazing bijna van onze stoel. We konden enkel niet alcoholische dranken krijgen.... Ge kent ons? (of niet). Na kort overleg zijn we vertrokken uit die zaak. Onze cultuur laat alcohol wel toe, en wij drinken dit graag (met mate). Verwondering op hun gezicht... en wij weg.... Heb je dat nog geweten.... in Italië en zij willen ons hun cultuur opdringen. Wij hebben er respect voor, maar verwachten even goed dat het respect wederzijds is... daar liep het zichtbaar enigszins mis. Soit. Wij weg.

Even verder een ander etablissement. Vis, Japans, sushi en ander lekkers. Wij binnen. Een bestelling van iets dat er op foto lekker uit zag.....

De ontgoocheling was van ons gezicht af te lezen. Ozzy, het hondje van Philiep (voor de kenners) zou met dergelijk schaaltje niet tevreden zijn, laat staan zijn baasje. We eten voorzichtig het bordje op (en nog bijna het bord op zich ook), lepelen de frietjes binnen en gaan betalen. Vraagt de baas of we genoeg gegeten hebben? Het was lekker maar de porties waren toch wel zeer klein..... blijkt dat de zaak een 'all you can eat' restaurantje was. We mochten dus alles eten wat we wilden voor dezelfde prijs..... We hebben ons onverrichterzake omgedraaid, en zijn terug gaan zitten. Nog ne keer hetzelfde aub.....  Man man, we hadden het weer gezien.... Toch nog lekker gegeten...voor die prijs..... 😎

Ondertussen nadert het 13.30 uur en moeten we Atilla Valter naar de start voeren. Aangename jongen, rustig, vriendelijk en dankbaar. Op het afgesproken uur komen we aan op de startplaats. We laveren tussen de andere ploegen door en rijden tot aan de Visma Leaseabike stand. Niet moeilijk te vinden. Knalgeel en van uren ver te zien. Atilla in de bus en wij op ronde. Foto's nemen, kijken en een babbeltje slaan. We zijn immers al bijna 'oudgedienden' na die paar jaar......

                                                 

Er staan zowaar een drietal supporters die overgekomen zijn uit Slovenië om Jan Tratnik aan te moedigen. Ze trotseren de volle zon en zweten zich te pletter. Roepen om Jan, en vragen om een glimp. Enige tijd later worden ze op hun wenken bediend. Jan komt uit de bus, groet de supporters, en begint aan zijn opwarming. Zij door het dolle heen. Ze hebben hun held gezien. Hun dag kan niet meer stuk.

De renners werken het verplichte nummer af en rijden dan toch nog een meer dan behoorlijk resultaat. Edo en Tim scoren bijzonder hoog. Het moet zijn dat de benen goed zijn. Dit doet het beste vermoeden voor de laatste week van de Giro. In de bergritten zal het wel niet lukken, maar er zijn nog een paar andere kansjes. We zijn benieuwd.

Lang konden we niet genieten van de tijdrit. Een staff medewerker moest terug gebracht worden naar het vliegveld Milaan Linate wegens 'verplichtingen in Nederland', een andere medewerker moest afgehaald worden van het vliegveld te Bergamo, dus werd het een ritje: startplaats - Milaan - Bergamo - hotel.

Het gebeurt in vliegende vaart waardoor we om 20.00 uur toch alweer in het hotel staan. Snel een kattenwasje gedaan en naar het restaurant. Het codewoord bij uitstek: 'eten'. Het smaakt. Na de airport service deed het deugd. Morgen naar Livigno, knal in de bergen. De wagen staat getankt, de banden zijn geblazen.... benieuwd wat de dag ons brengen zal? Wij ook. Morgenavond meer van dat op de volgende blog. Tot dan!