We trekken het hooggebergte in.

Vandaag, na een goede nacht en een al even goed (en kloek) ontbijt (we moeten sterk staan nietwaar.....) mochten wij er onmiddellijk invliegen. Een verplaatsing van net geen 200 km, maar de GPS gaf een rijtijd aan van 3 uur 15 minuten. Weinig autostrade en het hooggebergte in. Ronkende namen als de Mortirolo pass, Livigno en de Stelvio gingen vlot over de tongen. De welgekende straffe verhalen evenzeer. Echter werd de Stelvio dit jaar van het programma gehaald. Nog teveel sneeuw waardoor de wegen niet ijsvrij konden gemaakt worden. We trokken met een testpanel op pad en gingen de toestand eigenhandig controleren. We kwamen met deze ene foto terug en met het besluit:  het kan inderdaad niet....

Dat waren nog eens tijden. 😉😎

We vlogen er al meteen in, des te meer omdat we deels over het parcours moesten om ter plaatse te geraken. Zit je achter de renners, dan mag je het vergeten. Hopeloos te laat met de matrassen. Een scenario dat we ten allen prijze wilden vermijden. Snel met de eerste matras de lift in. Een raar geluid, een piep, daarna een serieuze 'krak' en daar zaten we. Gatver, voor de tweede keer in 10 dagen tijd in Italië geblokkeerd in de lift. Was het een aflevering van 'De Kampioenen' geweest, men zou zeggen dat het overdreven is, maar dat was het niet. We zaten echt vast. En weten dat we moesten voortmaken, omdat we anders achter de renners zaten....

Op het alarm geduwd, zweten (warm hoor in zo'n lift), uitleg in het Italiaans 'No Comprendo' en gebroken Engels (Manuel uit Fawlty Towers heeft er geen 'lap' aan) en daar zaten we. 

Van pure miserie een foto getrokken 'ten bewijze'. We hebben daar zo'n half uur gezeten. Was het met een mooie Italiaanse geweest, dan kon het nog best spannend geweest zijn. Het was echter met Philiep. Brave jongen, maar in een lift zijn er geen avonturen mee te beleven..... 😆😇

Na het liftavontuur dan toch nog op tijd weg geraakt en het peloton kunnen voor blijven. Van het zo goed als vlakke Brescia naar het hooggebergte, ergens rond de 2.400 meter hoogte. De uitzichten worden er steeds maar mooier, grootser en beter op. We gingen vlot de hoogte in, en dat ging omgekeerd evenredig met de temperatuur. Vertrokken met T-shirt en korte broek.... om halfweg even halt te houden om de sweater uit de valies te halen. Volle zon, maar toch frisjes. Het was alweer een tijd geleden dat we het koud gehad hadden. We laten u even meegenieten van al het moois dat moeder natuur ons te bieden heeft.

Terwijl we in de wagen zachtjes wegdroomden bij al dit natuurschoon, worden we opgeschrikt door een schreeuwend 'brommergeluid'. Zien we dat er midden in de vallei en tussen al deze natuurpracht een cross circuit ligt. Men is er heftig aan het oefenen, allicht als voorbereiding op de wedstrijd van deze namiddag. Verdraagzame Italianen. Was het in België geweest (mogelijks hetzelfde scenario in Nederland), dan was er stante pede een comité opgericht om paal en perk te stellen aan de geluidsoverlast. In Italië laat men ieder zijn hobby uitvoeren, in onze streken is het eerder het omgekeerde. Pestgedrag en onverdraagzaamheid. Italianen hebben dan toch nog hun charme.

Onze trip verloopt voorspoedig maar vooral snel. Tot we echt de bergen in trekken en we terecht komen achter de vrachtwagen van Ineos. Kranig trekt het logge ding zich naar boven. Bochtenwerk van de bovenste plank. Tot we aan een brugje komen dat een maximale hoogte heeft van 3.90 meter. De vrachtwagen vertraagt, komt tot stilstand.... en dan zie je hem zakken.... De techniek staat voor niets. Hij schuifelt traagjes onder het brugje door, 'gaat terug omhoog' en de reis kan verder. Waar we eerder jammerden dat we achter de vrachtwagen reden, keken we nu vol bewondering naar de handigheid en de stuurkunst van de chauffeur. Een krak in zijn vak.

We puffen verder met ons Mline busje en worden overmand door de pracht van de natuur rondom ons. Steeds maar hoger de bergen in. Het doet ons denken aan het gedicht van wijlen Guido Gezelle: O krinkelende winkelende waterding.... Dat waren wij, maar dan zonder het water 😉

We komen aan bij ons hotel en zijn ruimschoots op tijd. Bijna te vroeg om goed te zijn. Vijf ploegen in hetzelfde hotel. Een drukte van jewelste, waarbij iedereen nog zijn plaatsje zoekt en vrachtwagens eerst oprijden, om dan weer af te rijden, een ander en beter plaatsje te zoeken om zich uiteindelijk toch terug te plaatsen waar ze eerst stonden. En daar reden wij tussen met 'ons busje'. Geparkeerd en ons even terug getrokken. In de lobby van het hotel staat een TV. In plaats van zelf naar de wedstrijd te gaan kijken vijf kilometer verderop, kijken we deze keer op TV. We hadden de massa volk ter plaatse gezien en er bleven maar mensen bij komen.  Er was echt geen doorkomen aan. Dus: kijken op TV. En dat had ook zo zijn voordelen: de 12 graden buiten, werden er 22 binnen. Lekker warm, en koers van op de eerste rij. Heeft ook zijn charmes. En na de koers naar buiten, want de renners komen er aan. Door de bijzonder zware inspanning waren velen onherkenbaar. Niet vuil, maar getrokken, 10 jaar ouder dan ze zijn en dringend op zoek naar rust. Dat zullen ze vanavond krijgen.

Romain Bardet

Jan Hirt

Kevin Vermaerke

Giovanni Aleotti

Amanuel Ghebreigzabhier

Gijs Leemreize

Attila Valter

Mauro Vansevenant

Juan Pedro Lopez

Chris Hamilton

Fabian Lienhard

Andrea Bagoli (Lidl Trek) en Julian Alaphilippe (Quick Step)

Jan Tratnik

Davide Ballerini

Vegard Stake Laengen

Het werd één lang defilé van zwaar vermoeide en uitgeputte jongens. Ik denk niet dat ik een voetballer zo zwaar vermoeid van het veld heb zien stappen. Ze lopen nog een rondje, keuvelen nog wat na met of bij de supporters en gaan dan blijgezind naar de douche. Het moet gezegd: de ene sporter heeft het toch net iets lastiger dan de ander. Oneindig veel respect voor die kerels (de renners dus! )

Alles wordt op zijn plaats gezet. Morgen is het rustdag, dus het wassen en schrobben wordt voor een dag uitgesteld. We zitten dan ook vroeger dan voorzien aan tafel. En we kregen er nog een leuke verrassingsact bij. Een gastoptreden van..... raadt eens wie?.....

Ja, juist, de roze truidrager. Niet mijn beste foto en niet zo scherp, maar het moest snel gaan. En wie mij kent weet dat dit niet mijn sterkste kant is. Soit. Het was een aangename avond met een mooie afsluiter. Op naar morgen, de eerste dag van de laatste week Giro en een rustdag. We zijn nu al benieuwd wat de dag ons brengen zal. Slaap ze en tot morgen.