Nog één keer slapen.....

We werden wakker onder een half bewolkte hemel. In de verte zien we de bergen en daar zitten de echt zwarte wolken. Het is duidelijk dat de regen daar al met bakken uit de hemel valt, maar we zijn er gerust op. Bergen lijken dichtbij, maar ze 'liggen' een pak verder dan je denkt. We bewonderen de lichtflitsen van de bliksems. De knallen horen we toch niet. Zoals gezegd: te ver weg. We strekken en rekken onze oude ledematen zodat ze toch enigszins terug soepel worden. De nacht was niet zo bijster goed. Gisterenavond nog wat zitten nakaarten over de voorbije drie weken en over het feit dat het zondagavond alweer voorbij is. Weken, wat zeg je...nee... maanden er over gepalaverd over hoe het zou zijn, en hoe het vorig jaar was. We namen de blog nog even ter hand om de belevenissen van 2022 en 2023 te herlezen. Sommige verhalen zijn vergelijkbaar, andere zijn totaal nieuw, nog andere waren geheel onverwacht, maar één ding is zeker: het team 2024 was het beste so far. En is dat zo? Dat we het niet weten, want eigenlijk zeggen we dat ieder jaar. Eén ding is duidelijk: het is en blijft een fantastisch team om voor te werken.

Wij kijken buiten en staren meewarig over de parking. Een ouwe kaskraker 'The last farewell' van Roger Whittaker (u kent hem wel van zijn hits uit de jaren 50 en 60... ah... hoe oud klink ik nu.... ) galmt uit de boxen van de bar. Het onderhoudspersoneel is ook alweer druk bezig. Benieuwd of dit nu speciaal voor ons was, of een gelukstreffer. De ploegen zijn al volop bezig. We waren in hetzelfde hotel met de mensen van 'La Francaise des Jeux' en van het 'Israel cycling team'. Oude bekenden van vorige Girodeelnames. Het is een kleine wereld.

Als alle wagens van de parking verdwenen zijn schieten wij in gang. Kamers controleren, matrassen inladen en dan is het ook tijd voor ons om weg te gaan. Toch vonden we nog de tijd voor een klein grapje. Berichtje aan Edo Affini dat we zijn race schoenen gevonden hadden.....foto inclusief.....

Lol bij de renners en een berichtje terug dat hij ze pas maandag nodig had. Het moet niet altijd serieus zijn... met andere woorden, de boog kan niet altijd gespannen staan. En weg waren we...

We keren nog even terug op de blog van gisteren. De vaste lezer herinnert het zich nog wel. De uitspraak: bij leven en welzijn.... en dat onze Nederlandse vrienden hier ook een mooie uitdrukking voor hebben. Gisteren vergeten, maar hier komt ze: "eis en weder dienende"...wat evenveel betekent als 'alles loopt zoals verwacht'. Die vergeten we nooit meer.

De autoweg opgedraaid en op weg naar Rome. Net geen 600 km ver volgens de GPS, maar je dwarst er wel 'half' Italië mee. Met de lavori inbegrepen (werken dus), een tankbeurt en stoppen voor een picknick of het nuttigen van een maaltijd mochten we al snel rekenen op een ritje van 7 uur. En wat begon in de zon ging al snel over naar 'bewolkt', naar zwaar bewolkt, naar regen, naar hevige regen. 

Gelukkig duurt de plensbui niet lang. Een korte felle bui waardoor de temperatuur zakt van 23.5 graden tot 15 graden. Ons t-shirt leek dan ook plotseling een te optimistische keuze om de dag door te komen. Ik had geen regenvestje bij... maar ik rekende er op dat het zou droog zijn tegen de tijd dat we uit de wagen moesten. Ge moet een beetje durven gokken in het leven, nietwaar ?.....

En de bui hield het al snel voor bekeken. De wolken trokken open en een eerste waterzonnetje kwam even piepen. De momenten van zon werden steeds maar langer, waardoor de temperatuur al vrij vlug terug de hoogte in ging. Ter info: we klokten vandaag af op 28.5 graden in Toscane. Fototime. Niet teveel, maar toch een paar mooie momenten.

Waarom maar twee foto's hoor ik je vragen. Wel, omdat deze rit nu eigenlijk zo goed als dezelfde was van vorig jaar. Van ongeveer dezelfde omgeving, ook naar Rome. We kunnen dan ook moeilijk alles nog eens fotograferen om dan nog eens in de blog te plaatsen..... Kwestie dat jullie geen 'déjà vu' hebben (wil zeggen: het idee hebben... we hebben dit nog al eens gezien....).

De asfalt schuift onder de wielen en de witte strepen lijken wel hypnotisch te werken. Een paar keer zien we een vrachtwagen(chauffeur) die zwalpt over de weg. In het voorbijsteken lijkt het alsof ze in slaap aan het vallen zijn. Alle begrip. Ik moet niet rijden, maar heb het ook moeilijk om wakker te blijven. Is het van het vele werk, is het de hypnotische werking van de witte lijnen, is het aangeboren luiheid?.... Geen idee. Maar we zijn blij als we het bord Rome zien. De GPS geeft nog een paar kilometer maar in gedachten zijn we er al. 

Een mastodont in beton en in 'goudkleur' geschilderd, duikt voor ons op. Luxehotel staat er in de beschrijving. Nog niet binnen geweest, maar het lijkt ons eerder een over gecommercialiseerde horecazaak. Binnen echter lijkt de beschrijving in de brochure te kloppen met wat we zien. 

We besparen u de volledige tekst en uitleg en geven verder ook geen commentaar. Je kent het spreekwoord wel hé: des goûts et des couleurs....on ne discute pas. Met andere woorden: voor elk zijne meug.... We maken er het beste van, want we slapen hier twee nachten. Eentje net voor aanvang van de laatste rit in de Giro 2024, eentje voor aanvang van de terugreis naar huis. We delen de parking trouwens met (ondertussen onze vrienden) de mannen van Bardiani. Van hen kregen we in Napels de aardbeien... remember. Lekkerrrrrrrrr 😍

We gaan naar de kamer en nemen nog een foto van het uitzicht. Niets hiervan laat vermoeden dat we in Rome zijn. Morgen beter, dan is er de wedstrijd met een parcours dat voornamelijk langs oudheidkundige gebouwen loopt. We zijn benieuwd. De fotoreportage van Rome volgt en dit zowel met betrekking tot Rome, als met betrekking tot de wedstrijd. Hiep hiep rahoe, tis morgen weer koersdag!!