Een gezonde geest in een gezond lichaam: rustdag.

Rustdag en toch vroeg wakker. Tja, dat heb je als je aan de oostkant van het hotel slaapt en als er enkel gordijnen zijn in plaats van rolluiken. De haan was zijn vederkleed nog aan het bijschikken vooraleer alleman wakker te kukelekuen. Zijn gekraai had ik niet meer nodig. Al gewassen en geschoren en ondertussen even buiten piepen. Hemelsblauw helder en zonnig weder. Enigszins verrast. De Italiaanse weervrouw, een waardig vervangster voor Sabine Hagedooren, en eigenlijk van het iets jongere 'en meer opgezette' type, had ons een bewolkte dag beloofd. We lieten het niet aan ons hart komen en trokken naar buiten. 

Een geroezemoes van jewelste en al vrij veel volk aan het werk. Fietsen in orde zetten, het wagenpark een wasbeurt geven en hopen dat we tegen de middag klaar zijn. Dan wordt het in de namiddag toch nog een echte rustdag. We gaan naar de plaats waar onze voertuigen opgesteld staan en beginnen er ook aan. Weinig druk op de waterslang, te weinig om goed te zijn, maar ja, wat doe je er aan. Iedereen staat de auto's te wassen. Als je weet dat iedere ploeg al snel 10 wagens of meer mee heeft... en iedereen het maximum aan water nodig heeft.... dan zal er hier in Livigno nog veel sneeuw moeten smelten vooraleer er water genoeg is....

Het water stroomt langs onze voeten naar beneden. En het begint er stilaan op te lijken dat er zich hier een enorme zeepvervuiling aan het voordoen is op deze gravelparking. Ondertussen maken de renners zich klaar voor een rustdagtraining. Een pak volk aanwezig en er is zo goed als geen doorkomen aan. Steeds maar weer vragen om een capellino (een koerspetje) of een 'Borrache' (allicht verkeerd geschreven, maar vergeef het ons, we zijn geen Italianen, noch kenners van deze taal, maar dit wil zeggen: een bidon). Je wordt er hoorndol van. En de oudsten zijn nog 'de slechtste'. Wie ons kent weet wat het resultaat hiervan is. Teveel zagen = niks. Wel geven we af en toe een bidon aan jongeren op een koersfiets of een kind dat staat te kijken, maar niets durft te vragen. De toekomst is aan de jeugd. 

Ondertussen stroomt het water verder onder onze voeten naar beneden. Water zeg je? Aha, er is een zwembadje in het hotel. Wij er naar toe. Even lekker relaxen in de ligzetel, dromen over de 28 graden van vorige week en we voelen ons de koning te rijk. Leuke tent, zoals de Nederlanders dit hier noemen. Wij heel tevreden.

Een rustdag om 'U' tegen te zeggen. We verwennen onszelf en het mag gezegd: het heeft ons geen enkel moment verveeld. Volgend jaar graag hetzelfde hotel... als het enigszins kan. Je hoort ons niet klagen. 😎

Uit het zwembad en tijd om even rond te kijken in de omgeving. Prachtig en schitterend van natuur, maar dat wisten de lezers al van gisteren, maar zou er hier ook iets te zien zijn. Livigno, een grote naam in de toeristen brochures, maar eigenlijk maar een straat groot, en vooral super duur (met uitzondering van de zaken waar er korting prijzen geafficheerd staan). Je kunt hier komen om te wandelen, te skiën en te mountainbiken. Veel meer is er hier niet. Of toch, een grote waterval. De 'Cascata della val Nera'. Volgens foto's wel de moeite waard. Wij er naar toe.... echter.... sneeuw op de weg. De pass is nog gesloten. Amper zeven kilometer ver en toch niet te bereiken. Wat zeg je? Opwarming van de aarde? Er ligt hier gadomme sneeuw genoeg om gans Italië van ijscrème te voorzien. Noodgedwongen houden we halt aan de barrière en dienen we onverrichterzake terug te keren.

Geen 'cascata' te zien, dus keren we terug richting Livigno centrum om van daaruit richting aankomstplaats te gaan van de rit van gisteren. Op TV een zware klim, en dat wilden we in het echt toch ook eens zien. Ze kunnen tonen op TV wat ze willen. We moeten het gezien hebben. Door Livigno en richting aankomststrook. We rijden tot aan de skiliften, van daar is het nog zo'n kleine twee kilometer (of een dikke ene kilometer). Tomme toch, verboden inrit voor ons. Gisteren voor de renners geen probleem. Vandaag terug afgesloten. Ze hebben nochtans nieuwe asfalt gelegd, dank denk je,  we zouden zomaar op de berg kunnen zonder problemen. Maar ja, wet is wet, dus wat moet je daartegen doen? (hoort wie het zegt.... slik.....)

Soit, we nemen nog wat foto's en keren terug naar het hotel. Ondertussen zijn de meeste renners al binnen. Bij een aantal bussen staan nog wat mensen hun idolen op te wachten. Bij anderen is het duidelijk dat 'iedereen' al binnen is. Terwijl we nog eens rondkijken zien we dat de mannen van Quick Step ook aan het binnen komen zijn. Tim Merlier vliegt ons voorbij. We vragen naar Mauri Vansevenant maar die staat een paar tientallen meter verder foto's te nemen met supporters. Enkele Belgen uit de streek van Tielt en Otegem zijn hier neergestreken.... fervente supporters van 'de bende van Patrick'. Even later komt hij onze richting uit.

Fier als een gieter trekken we het hotel binnen. Rustdag wil zeggen, er mag ook een beetje gerust worden. We vangen een uiltje (niet letterlijk uiteraard) en even later zitten we aan de eettafel. De chefs zetten hier iedere avond hun beste beentje voor. Wij proberen zoveel als mogelijk de verschillende smaken te testen. De schade hierdoor wordt opgemeten bij thuiskomst. Na een telefoontje met moeder de vrouw is het duidelijk dat de weegschaal klaar staat..... met nieuwe batterijen..... 😭😭😭

We kaarten nog even na over de voorbije dag, want, evenals gisteren hebben we nog 'de attractie' tegoed. Kijken maar op de foto als je iemand herkent....

Voila, bij deze breien we een verlengstuk aan de rustdag. We gaan nog eens rusten. Slaap ze en tot morgen!