Richting Zuiden: Het beloofde een mooie dag te worden.

Deze morgen, of eigenlijk was het al bijna middag, konden we vertrekken uit ons hotel. Na nog eens goed rondgeneusd te hebben, en na de verhalen van een aantal medewerkers die last hadden van luidruchtige buren (tja 😎) was het 'nieuwe' er vanaf. We lieten het hotel/motel voor wat het waard was en trokken zuidwaarts voor rit drie. Dit was echter zonder de plaatselijke signaalgever gerekend. Wat wij begrepen van zijn Italiaans was dat er geen doorkomen aan was. Wachten tot de Giro voorbij is.... tja.... nog een uur voor de start, met een ploegwagen, met de nodige volgbewijzen en met ons identificatiekaartje.... maar er was geen lievemoederen aan. Nee was Njet en Njet was Nee..... Gelukkig deed de man een paar passen naar links zodat de weg voor ons vrij was. Aribariba, andrea andrea.... je weet wel, de muis in het filmpje.... Zo voelden we ons toen we als een pijl uit een boog de afrit afschoten en weg waren we. De man stond nog hevig te gesticuleren, maar hij was er aan voor de moeite. Als redelijkheid niet kan zegevieren, dan zorgt onze chauffeur voor de gepaste daden. Spijtig. 

We hadden een verplaatsing voor de boeg van een 75-tal minuten. Snel rekenen hoeveel tijd er ons rest. Zeven bedden opmaken met matrassen en bijbehoren. Zorgen dat de kamer er netjes bij ligt..... net genoeg tijd over om te genieten van de wedstrijd. We rijden zo'n 60 kilometer ver als we in een pittoresk dorpje aankomen. Redelijk wat volk, een TV-sprint boog en plaats om te parkeren. Ze hebben het ons geen twee keer moeten vragen. Boven op een heuveltje met een zicht waar je de renners wel van heel ver zag komen. Het wachten duurde nog een uur. En ondertussen raken we aan de praat met een aantal 'locals'.....

Blijkt dat we in het dorpje Masio terecht gekomen zijn. De Giro is een bron van heraldiek, herdenkingen en het eren van 'oude' en nieuwe Italiaanse helden maar vooral...  geldschieters.... De eigenaar van La Gazetta dello Sport zou hier geboren zijn. Als eigenaar van een niet onaardig stuk vast goed (eigenlijk meerdere) geldt hij als de mescenas van de gemeente. Glorie aan hem, die beloond werd met een sprint in het centrum. Eergisteren was het ook al zo'n dag van herdenkingen. 7 Jaar geleden dat de gehele voetbalploeg van Juventus Turijn crashte op een berg. Met zijn allen naar de hemel (nee, niet de zevende.... 😢). Bracht redelijk wat emotie teweeg onder de supporters. Andermaal een moment van stilte. 

Kort daarop werd het minder stil. De voorwacht van de reclamecaravaan dient zich aan. Politiesirenes en luid getoeter overstemmen het geluid van de zenuwachtige menigte. Even dacht ik dat ik terug aan het werk was... mijn werkplunje zag er echter anders uit. 😎

De caravaan die we gezien hadden bij de start in Turijn zien we nu in volle actie. We hopen nu een paar gadgets te pakken te krijgen..... Nope.... verkeerd gedacht. Geen geschenkjes, geen gegooi.... voor wat dit gedeelte van de koers betreft.... Geef mij maar de Tour de France. 

Nog even wachten, nog even op de tanden bijten en de renners komen er aan. Eerst horen we dat Ballerini ontsnapt is... alleen.... een doodspoging.... maar lang duurt het niet. Hij wordt terug gepakt door de groep. En die blijft samen tot aan de aankomst. Maar dat weten wij nog niet.

We kijken de caravaan na en zien hoe ze stilaan in de verte verdwijnt. Het wordt weer stil rond ons. De boog van de TV-spurt staat er roerloos bij. Giro d'Italia, Pata snacks... blijkt een sponsor van Chips te zijn. We krijgen honger.....

Hoe ver zijn ze nog? Geen idee, maar afgaande op de helikopter die mee vliegt zijn ze in de buurt. De Italianen worden gek. Er staan er zo'n twintigtal, maar ze houden lawaai voor honderd...... Al blij dat mijn echtgenote geen Italiaanse is. Ik liet mijn beide oren amputeren..... 

Je staat er een paar uur te wachten en in een wip zijn ze voorbij. Maar we hebben ze gezien... we hebben er een paar herkend en vooral en in hoofdzaak 'al de onze waren er nog bij'. Blij en weltevreden haasten wij ons naar onze Mline bus. En nu snel naar het hotel. Er wacht ons nog een hoop werk en weet... bij aankomst van de renners moeten alle kamers in orde zijn. Het wordt hard doorwerken, maar we hebben er het voor over. Ge kent ons hé....ha ja.....de koers..... 

We komen aan in het nieuwe hotel en worden er verwelkomd als koningen. Kosten nog moeite gespaard om het ons naar onze zin te maken. Het moet gezegd: de notitie 'drie sterren' is ruimschoots overdreven. Twee zou al dik genoeg zijn. Kamers en meubilair wat aftands. Her en der een paar dingen aan vernieuwing toe, maar 'who cares'. De 'minuscule tekorten' worden ruimschoots goedgemaakt door het enthousiasme, de vriendelijkheid en de gastvrijheid van de gastheer. De man beleefd de dag van zijn leven. De eerste maal dat hij een topteam mag ontvangen. We werden zowaar jaloers op zijn aanstekelijke glimlach en zijn oeverloos enthousiasme. Zo zouden er meer moeten zijn. 

En terwijl we de kamers gereed maken voor de renners wordt er beneden in de kooktruc deftig gekookt, gebakken en.....afgewassen. Francka en Antoine halen alweer het onderste uit de kast (en je mag dit best letterlijk en figuurlijk  nemen) om alweer een ideaal gerecht klaar te maken voor onze renners. Een mix van koolhydraten, zouten, vetten en eiwitten en dit alles op smaak gebracht met hun liefde en kennis voor het vak. Het is geen koppel, maar ze kunnen er voor door gaan. Samen werken als een geöliede machine... Je zou er voorwaar jaloers van worden. Ze zetten hun beste beentje voor want halverwege de Giro worden ze afgelost door nieuwe chefs. De concurrentie is groot. De honger ook.... Als het maar lekker is en dat is het. De proevertjes waar we af en toe mogen van genieten spreken boekdelen. 'Goede wijn behoeft geen krans' is het spreekwoord. Ook hier telt dit. Cracks in hun vak. 💪💪💪 

Er rest ons nog wat tijd vooraleer de renners toe komen. En dan kan je twee dingen doen. Je houdt je actief bezig, of je ligt op je bed tot ze je roepen. Wij opteren voor het eerste. We moeten nog genoeg 'stil liggen' als we dood zijn.... Een korte wandeling in het centrum van dit onooglijke stadje doet deugd. De benen strekken, verse zuurstof binnen. Laat de renners en de wagens maar komen. We zijn er klaar voor. 

We krijgen het bericht dat de renners en de wagens aan het komen zijn. Snel naar boven om andere kledij aan te doen. En dan terug naar beneden om er in te vliegen....tot.....de lift blokkeert..... Eerst denk je dat dit een grap is.... dat de deuren wel zullen open gaan.... dat iemand 'voor de fun' op de noodknop geduwd heeft.... en pas een tijdje daarna begint de realiteit door te dringen. Duwen op het 'noodbelletje'... geen reactie.... roepen en kloppen op de deur..... geen reactie. Gelukkig doet de GSM het wel nog. Even bellen naar Philiep. Eerste reactie: schaterlach.... dat heb je met goede vrienden..... 😉 Soit, om een lang verhaal kort te maken, een tweetal minuten later ging de lift terug naar beneden. Tot min 1.... en toen....gingen de deuren open. Nooit zo snel als vandaag uit een lift gesprongen. Ik ben blijkbaar toch best nog wel lenig voor mijn leeftijd....of het moet zijn omdat ik in een noodsituatie verkeerde.... Zoek het zelf maar uit. Ik was er uit. De schaamte, de spot en de reacties nam ik er met veel plezier bij. Toch even schrikken.....

Uiteindelijk dan toch kunnen beginnen aan ons dagelijkse avondwerk. Wassen van de twee wagens in koers en bij gelegenheid ook onze Mline bus in 'den blink' gezet. Philiep, als vroegere garagist, deed dit met kennis van zaken. Zoals hij op een wagen kan wrijven.... zo.... zal Martine (zijn eega) het graag hebben...denk ik dan onwillekeurig.... (maar dan met een andere borstel). We wijken af, we wijken af... je ziet dat het al laat aan het worden is. Na de koers, na het wachten, na ons werk en na de maaltijd. Er resten ons nog weinig dagen dat de blog zal af zijn voor 23.30 uur. We doen ons best. Blijven lezen is de boodschap. We love you!