We zijn de 'talk of the town'

Alweer een rustige nacht voorbij in een overigens klein, kalm dorpje. Gisterenavond vrij druk. Niet wat ons werk betreft, want dat is het 's avonds altijd, maar vooral met betrekking tot de belangstelling voor ons team. Ik denk dat zowat iedereen uit dit dorp ( vergelijkbaar met Rollegem-Kapelle in België - 1418 inwoners) is komen kijken. Een gouden avond voor de uitbater van het hotel, maar vooral voor de bar een bijbehoren. Een glimlach van zijn ene oor tot zijn ander. Hoe gelukkig kan een mens er uit zien. Kosten noch moeite gespaard om ons te ontvangen, met een 'Return on Investment' om U tegen te zeggen. Vooral de opgestelde balonnen in thema (the yeloow bee's) en de ploegkleuren (zwart en geel) waren goed vertegenwoordigd. Het mocht duidelijk 'een centje' kosten.

  

En dat was nog niet alles. De volgende morgen zo goed als een volkstoeloop om de renners aan te moedigen voor hun vertrek naar de bus. In België staakt het onderwijzend personeel, hier werken ze wel, en is er zelfs ruimte voor een sportieve gebeurtenis en om de leerlingen te laten proeven van de leuke kanten van de wielersport. We zoeken meer zo'n onderwijzers. Niet zeuren over een te volgen programma maar tijd en ruimte vrijmaken voor nieuwe dingen. Soit, we willen er ons niet mee bemoeien... maar.... (waar hebben we dit ooit nog gehoord.... 😉 ).

De renners zijn zich al aan het voorbereiden voor een spurtje naar de bus, maar het was niet nodig. Even praten met de hoteleigenaar die daarop sprak met de leraars. Zij vertrokken zonder morren en hadden begrip voor onze vraag.... Covid gevaar, je weet wel..... De kinderen hadden het er iets moeilijker mee. De helden van TV, en ze hadden ze nog niet gezien..... 

Hoog tijd voor ons om te vertrekken. Ook wij hadden nog werk. Zodus, de Mline bus volgepropt en op pad naar de volgende halte. We zien hoe het traject loopt en stellen vast dat de kortste weg er naar toe, eigenlijk het traject is van de wedstrijd. Wie ons kent weet wat we doen. We volgen het parcours en houden het uurwerk in de gaten. We moeten immers op tijd zijn EN de kamers en de bedden moeten gereed zijn. We kijken elkaar aan en zien zonder praten, dat we bereid zijn desnoods een tandje bij te steken. We volgen het traject en nemen een paar foto's van onze bijzonderste momenten.

We lachen ons bij momenten 'rot' en genieten van alle gekte. In Vlaanderen is 'de koers' het synoniem van 'Feest', maar hier kennen ze er toch ook wat van. Alhoewel een beetje Belgische ondersteuning geen kwaad kan. We houden halt op de top van een 'puntenberg'. GPM zoals ze dat hier zeggen. We zagen al enkele Belgische vlaggen en Vlaamse leeuwen en spotten helemaal op de top een Belgisch getooide Mobilhome (in Nederland een camper genoemd). We nemen en foto als de deur open gaat. Een lang verhaal met een korte samenvatting: Echte wielerliefhebbers die reeds van de Ronde van Romandië komen, nu de eerste week van de Giro volgen, dan in de streek blijven om vervolgens de derde week van de Giro terug aan te pikken. En dit jaar staat ook nog de Vuelta op het programma en nog een paar koerskes.... maar dat zien ze nog wel. Zij is van Ieper, hij van Kortrijk. Echte Vlaamse wielerliefhebbers. Zo zijn er nog....

We zetten onze weg verder, maar door al ons getalm, gepraat en het nemen van foto's worden we voorbijgestoken, wat zeg ik, voorbij gevlogen, door de reclame caravaan. Geen foto's deze keer. Jullie zagen ze al. Maar we kwamen voor een verrassing te staan. Op verschillende plaatsen stopt de caravaan om een kleine 'show' uit te voeren. De gemeente die er voor betaalt kan er van genieten. Voor ons niet getreurd, we genieten mee..... ware het niet dat de show 20 minuten duurt en snel gevolgd wordt door het vliegende peloton. De caravaan mag je niet voorbijsteken.... en daar stonden we dan. Nooit geweten dat een klok plotseling zoveel sneller kon lopen. Een uur lijkt een kwartier.... en nu? Druk overleg in de auto, een mix van de GPX van de rit, en de weg naar het hotel. Ze sturen ons de autoweg op, maar deze is veelal gesloten voor verkeer en dit zowel op- als afrit.... begrijpe wie kan. Moeilijk te geloven dat dit de nazaten zijn van de Romeinen, organisatorisch ooit zeer sterk.

Aangenaam om zien, maar heel slecht voor de nagels. We spurten richting Kust. Het is duidelijk dat we er niet zo ver meer van af zijn. In de verte kleurt de lucht blauw, de regenwolken ebben weg en de temperatuur gaat de hoogte in. De zee, het water, azuurblauw, rotsen, 'de zunne'. Daar hebben we een winter lang naar gesmacht. Verhoog de verwarming thuis met 10 graden en probeer mee te genieten. 

Dan doemt het hotel voor ons op. Oef, we zijn er en we hebben nog net tijd genoeg om ons werk uit te voeren. De beuk er in. Het gaat snel, als een team dat nooit iets anders doet.... en dat is het eigenlijk. Het gaat vooruit. Warm en de eerste echte zweetdruppels van het jaar lopen langs onze wangen. Maar we hebben er het voor over. We onderbroken enkel voor de passage van de renners en dit net voor het peloton. Snel naar beneden, luidkeels onze mannen aanmoedigen, en snel terug naar boven. 

De koers is voorbij en we lopen terug het hotel binnen. Kamers en bedden verder klaar maken en dan wachten tot de wagens binnen zijn. Wassen, afdrogen, opblinken..... het houdt niet op. Maar dat houden we voor een andere keer. Nu gaan we slapen. Moet ook nog gedaan worden. Met een paar uur per nacht geraken we er wel. Nu nog. We genieten nog even van de ondergaande zon en gaan aan het typen. Voor u weledele lezer. We hopen dat jullie er ook iets aan hebben. Gegroet en tot later, ergens langs de kant van de weg..... want jullie zijn echte koersliefhebbers. Tot dan en geniet mee van ons zicht!