De pech blijft ons team achtervolgen, maar we laten ons niet kennen!

De laatste nacht te Turijn goed doorgekomen. Slapen met het venster open en nog warm genoeg hebben. Zo vroeg op het jaar, daar kunnen we in België alleen maar van dromen. Wie minder goed gedroomd had was Robert Gesink. Terug uit het ziekenhuis met een zwaar verdict. Een beentje in de hand gebroken wat onverbiddelijk wilde zeggen: einde wedstrijd.... Opties als 'toch verder rijden'... 'al dan niet met een inspuiting tegen de pijn'.. en nog zo van die zaken kregen steevast een Njet van de ploegdokter. Gezondheid primeert. Het laatste jaar als prof had Robert zich allicht anders voorgesteld. Na een uitgebreid afscheid en een welgemeend 'dankjewel aan allen' vertrok hij terug naar zijn woonplaats te Andorra. Het gaf ons een dubbel gevoel. We hadden de eer (en het was zeker geen genoegen.... we zagen het ook liever anders...) om Robert naar het vliegveld te brengen. Daar zit je dan in dezelfde wagen, met iemand die gans het jaar getraind heeft om de Giro door te komen en om op te treden als 'leermeester' van Cian Uijtdebroeks..... het leven kan hard zijn.... en wij voelen mee.... 😢 We zwaaien hem uit... en hij verdwijnt in Gate A.....

Terug naar het hotel en beginnen aan ons werk. De bedden terug ontdoen van matras, matrasbeschermer, donsdeken met overtrek en kopkussen, eveneens met overtrek. Controle van de kamers (wie heeft wat vergeten) en maken dat alles terug in orde is. Het is stil.... en als er al wat gezegd wordt gaat het over Robert. Wat staat er ons als team nog te wachten. Soit, sleuren, heffen, duwen en stapelen. De Mline bus moet vol...... en zit ook vol......

Onze verplaatsing gaat richting Milaan om even ervoor aan te komen. We passeren langs grote waterplassen.  Onze eerste indruk is dat dit overstroomd landbouwgebied is. Deze plassen doen ons immers denken aan de overstromingsgebieden rond de Ijzer. Miserie alom. Echter blijken dit de plaatselijke rijstvelden te zijn. Wereldberoemd in de streek en ook een beetje in Italië. Nieuw voor ons. Blijkt dus dat de Italianen, naast hun befaamde naam 'spaghettivreters', ook nog rijstkwekers zijn. Zo heeft iedere trip zijn verrassingen. 

We naderen onze slaapplaats voor vandaag, Hotel Piranha in Orfengo. Afgaande op de dorpjes die we net ervoor passeren lijkt ons dit een achtergesteld gebied. Pittoresk 'van ver', doch eenmaal in het dorp is alles oud en dringend, hetzij aan restauratie, hetzij aan afbraak toe. Italië, als één van de PIGS landen, is er echt wel slechter aan toe dan België of Nederland.... en zeggen dat we in het Noorden zitten, het zogezegd rijkere deel van het land...... Ter info: PIGS landen waren enkele jaren geleden de landen met de grootste crisis... Portugal, Ierland, Griekenland en Spanje.....

We naderen het hotel en whatsapp laat ons weten dat er ons 'wat te wachten staat'. Gegniffel alom.... je zal wel zien.... De receptie van het hotel gebeurt aan een raam op de oprit/parking. We krijgen een kamernummer en er wordt ons gevraagd verder te rijden. Achteraan staat de truck van de mecano's en de kooktruck reeds klaar. We kunnen erbij, maar niet nadat we eerst een aantal betonblokken verschoven hebben. Sterk in zwaar werk.... Gelukkig maar 💪💪💪

We gaan binnen langs de achterkant en vallen van de ene verbazing in de andere. Een robot komt ons tegemoet.... maar is niet voor ons. Een bestelling van een klant op de kamer. Wesley loopt er achter als een volleerde bodyguard. Zorgzaam als altijd maakt hij dat er niemand tegen deze robot aan loopt. We staan vol bewondering (voor beide 😉). Een robot zeg je? Ja, inderdaad, blijkt dat het iets te maken heeft met het waarborgen van de anonimiteit.......

Nog groter wordt onze verbazing als we de kamers binnen gaan. Veel commentaar kunnen we niet geven. Beelden zeggen hier meer dan woorden. We wanen ons op een filmstudio, maar dan zonder vedetten. De vedetten zijn hier de renners.... de rest moet je er zelf bij denken, want anders komt er niemand binnen. Gelukkig maar..... Weet wel: we hebben wat afgelachen..... Onze fantasie sloeg bij wijlen op hol... voor ons was dat al meer dan genoeg. Voor wie meer wil, zie de site van hotel/motel Piranha. Meer zeggen we niet...... 😈😇

Na enige tijd zijn we uitgekeken op al dit 'moois' en doen we verder met ons werk. Ondertussen horen we vreugdekreten uit de kamers komen. Cian heeft wit, Cian heeft wit.... en in Spanje heeft Marianne groen en eindigt Riejanne Marcus tweede in het eindklassement. Ons eerste podium in een ronde bij de vrouwen.... en het team bestaat nog maar enkele jaren..... Het verdriet over het verlies van Robert, en eerder ook al Wout en Vingegaard wordt even vergeten. Wat een topploeg..... als een fenix uit zijn as herrijzen. Ons jong talent neemt de fakkel over..... "Men, i like this team!!!" 

Ik ken er een paar die goed gaan slapen vanavond, en wij zijn er bij. En met ons Luca die jarig was vandaag. Een feestje? 'Kweenie', eigenlijk niet, maar 'the mooth' op zich is enorm. #samenwinnen, daar gaan we voor.